PRACOWITA PRZERWA

Wszystkich PRZEPRASZAM za bardzo długą przerwę w pisaniu. 


Ostatnią niedzielę spędziłam w towarzystwie naszych Twórców. Pojechaliśmy na rowerach zrobić rekonesans malowniczych miejsc w dzielnicy Mławy – Wólce, która w tym roku obchodzi 100-lecie.
Będą uroczystości, a my pokażemy to, co namalujemy. Ta wycieczka była dla mnie wielkim przeżyciem, gdyż do głowy wcześniej mi nie przyszło, że są tam tak piękne zakątki i tak malownicze miejsca. Przejechaliśmy pewnie z 15 kilometrów, zaglądając  w zaułki i podwórka.
Potem dla  relaksu namalowałam  Góralkę po nowemu, tak po prostu, aby sprzeciwić się wszelkim kanonom. Będzie jeszcze trzecia, inna, zamówiona.

Skorzystałam z zaproszenia do mławskiego muzeum i jestem pod ogromnym wrażeniem wernisażu wystawy malarstwa pani Ewy Krupińskiej. To malarstwo klasycznej szkoły holenderskiej, ale z wyobraźnią godną wszystkich surrealistów. Najtrudniejsza sztuka laserunku używana jest przez panią Krupińską z wprawą wzbudzającą moją zazdrość a zarazem ogromny szacunek. Wśród jej obrazów czułam się jak w krainie magii i żywiołów. Warto było to obejrzeć.


Przyszedł czas na kolejną wystawę dzieci z MDK. Siedzę, wpatruję się i zastanawiam: czy to możliwe, aby te prace były tych samych dzieci, które spotkałam w październiku ??
Poprosiłam, aby wywiesić wszystkie prace z okresu pół roku na parkanie w Parku Miejskim podczas obchodów Dnia Dziecka, t.j 27 maja. To będzie wydarzenie! Największe dla mnie, potem dla dzieci i ich rodzin a na końcu może i dla innych mieszkańców. Nie mogę się doczekać. To będzie piękna wystawa. Chyba będę czynić czary, aby nie padało.

W ogródku pracy cała moc. Chwasty znowu chciały zawładnąć całym terenem, który przeznaczyłam na uprawy warzywne. Zmuszona zostałam przez samowolną zieleninę do walki wręcz i przez chwilę czuję się zwycięzcą, ale wiem, że to złudne uczucie.

Usiłowałam ukwiecić obrzeża nowego tarasu wielkości lotniska, co nie było proste.  Zadanie wykonałam tylko w jednej czwartej.


Od połowy kwietnia miałam gości. Jednych bliskich mi, innych od interesów i takich zaprzyjaźnionych z którymi pracujemy zespołowo. Jedni wyjeżdżali, drudzy przyjeżdżali..
Rozmowom, opowieściom pogaduszkom nie było końca.
A oto i jedna z opowieści.
      - Korsyka, piękna wyspa, górzysta, barwna, z mieszkańcami mającymi krew gorącą jak ta wyspa. Tam prawie wszyscy się znają, tym bardziej, że w większości są ze sobą spowinowacenie bliżej lub dalej.
W każdym szanującym się korsykańskim domu broń jest pod ręką, bo sprawiedliwość   musi być po właściwej stronie! 
W jednej z korsykańskich, górskich osad mieszka Jean-Paul krewny żony jednego z naszych gości. 
Jean Paul, młody chłopak zrobił jakiś nienajlepszy interes i zabrakło mu kasy na pokrycie długów. Głupio mu było przyznać się bliskim jaki jest kiepski w liczeniu i postanowił sam zdobyć gotówkę. Czas gonił zbyt szybko a chłopak nie miał wciąż jeszcze pieniędzy.
 Nie mógł czekać dłużej, sięgnął do skrytki po broń i ruszył do banku. Przed wejściem naciągnął na twarz przygotowaną wcześniej kominiarkę. 
Otworzył z hukiem drzwi, wołając: - To jest napad! Nie ruszać się, to prawdziwy napad!
Przed sobą trzymał broń i rozglądając się na boki dotarł  do okienka, wtedy rozkazał  kasjerce: - Natychmiast wyjmij wszystkie pieniądze i połóż je przed sobą!
W tym momencie rozległ się głos starszej pani: - Jean- Paul, co ty robisz dziecko?
Jean Paul zdrętwiał, ale od czego ma się nadmiar intelektu?!
 –  Ja nie jestem Jean-Paul, nie jestem Jean-Paul! - bełkotał spod kominiarki. 
- Ależ Jean-Paul, opamiętaj się, przestań! -upierała się ciocia.
- Ja nie jestem Jean-Paul!- skwitował, cofając się z łupem.
 Spocony, ale zadowolony szybko wskoczył do schowanego za domami samochodu i wrócił do domu. 
 Na szczęście nie było nikogo w domu i mógł schować broń do skrytki, ochłonąć i nareszcie przeliczyć zdobyte  pieniądze. Nie doszedł jeszcze do połowy sumy, gdy nagle…
- Ręce do góry !! -dwóch żandarmów rzuciło się na niego jak pantery!
W sekundę, kompletnie zaskoczonego chłopaka zakuto w kajdanki. 


Wyrok sądu brzmiał: Pięć lat!
I tak sobie myślę, że całe szczęście, że nie mamy pod ręką jakiejś broni, bo przecież wieczny brak gotówki w końcu nasunął by takie proste rozwiązanie. Prawda?