Obserwatorzy

czwartek, 31 stycznia 2013

KARNAWAŁ CZAS ZACZĄĆ




Ferie rozpoczęte. Pierwszy blok zajęć dla mławskich dzieciaczków rozpoczynałam godziną plastyki. Przygotowane było 30 stanowisk i tylko dwa zostały wolne. Wszyscy już wiedzą i mówią, że na zajęcia pani Rodowicz to zawsze przychodzi dużo dzieci. Miło było mi to słyszeć. Lubię jak tłum kotłuje mi się wołając: - psze pani, ja zrobiłem, co dalej?
Oczywiście wcale nie potrafię podołać tym tłumom, bo wyczuwając moje słabostki, dzieci udają np., tak jak dzisiaj, że nie potrafią wiązać supełka i wycinać oczu w maskach. Dobrze, że były dwie mamy i pomagały, bo ….W ciągu godziny obskoczyć 60 sznureczków za pomocą zszywacza i jeszcze na każdym zawiązać podwójny supełek i wyciąć 60 otworów ocznych, oraz wkleić klejem na gorąco niektóre detale, to och….spociłam się!  A dzieci ? Cudne! Zadowolone,  kolorowe i obiecały mi, że na bal karnawałowy do MDK przyjdą w maskach.  
Dopiero teraz gdy patrzę na zdjęcie widzę efekty ich pracy. Nie ma dwóch takich samych masek, to duże zwycięstwo. Dzieci tworzą same nie kopiują się nawzajem. Najważniejsze przesłanie: bawiąc się twórz, powoli realizuję! Musi sprawiać im przyjemność wymyślanie nowych wzorów, kształtów i pomysłów. Coraz częściej widzę radość z tego co robią. W szkołach zdobywają nagrody, opowiadają mi o swoich sukcesach. Ogromnie mnie to cieszy.
 Były tylko dwie dziewczynki z moich  grup, wszystkie inne to dzieci nieznane mi - feryjne.   


środa, 30 stycznia 2013

KILKA MEJ DUSZY ODSŁON


To ostatnio narysowany Żyd - ołówek w formacie A4, 
 a następnie olejny " Żłoty Żyd "niewielkich rozmiarów bo 33x40 cm. 
Jeszcze TYLKO tło, którym albo zepsuję, albo podbiję wyraz twarzy.
Nie mam pomysłu. Obydwa są całkowicie wytworem mojej wyobraźni. Gdy tak maluję z głowy ogarnia mnie w pewnym momencie wściekłość, że mogłam sobie ułatwić i malować według czyjejś twarzy, po to, aby sprawdzić jak rozkłada się światło. Robię więc mnóstwo błędów, potem je poprawiam, ale gdy już jest lepiej ogarnia mnie ciepło radości, że zdołałam, że pokonałam. Tak jest i tym razem. Lubię ich, miały to być pogodne twarze wnoszące do wnętrza radość z braku kłopotów finansowych, które utrudniają spokojny byt całych rodzin.

Na koniec wierszyk okolicznościowy dla Zespołu Cantare. To jest zespół, który powstał w MDK stworzony przez pana Michała Jarosa z pięknych głosów naszych mławskich seniorów. Nie tylko ja jestem oczarowana wynikami ich pracy. Liczne nagrody świadczą jak wspaniale śpiewają w chórze.
W niedzielę, po roku, rocznicowy koncert na którym będą odczytane wierszowane życzenia. Moje są takie:


Joanna Rodowicz
(dla CANTARE )        20 styczeń 2013

ROK NIE PODOBNY DO INNYCH
Roczek był żmudny
Pracowity i trudny.
Głosy sprawdzane
Mocno trenowane.
Gdy przyszedł czas
Na występ dla mas
Nie spodziewał
Się nikt pochwał,
Laurów, wiwatów 
Łez i kwiatów!
Dzisiaj, gdy chór 
Stał się jednością
I sam jest jak mur,
To swoją radością
Mławę promuje.
I procentuje
Każda chwila pracy.
Bo na ich występy
Czekają na świecie 
Nie tylko rodacy!
A siła piosenki 
Tak wielka i zdrowa
Że urody i wdzięku
Dodać im gotowa.
Rok dla każdego Inną
 Wartość przedstawia,
Dla dzieciątka wiek cały,
Dla seniora błysk mały.
Każdy inaczej liczył dni,
Po swojemu, lecz gdy
Rok temu się  spotkali  
I pierwszą kantatę
Wspólnie zaśpiewali
Czas ruszył, odmierzany 
Wspólnymi pieśniami
I jednym głosem,
Gdy gromko wołali 
Im ludzie pod sceną:
Że stu lat im życzą
W takim oto składzie, 
Z tym dyrygentem 
I w tym układzie.



niedziela, 27 stycznia 2013

DRUGIEGO LUTEGO.......

Drugiego lutego, w sobotę o godzinie 17 w Warszawie na ulicy Nowogrodzkiej 46 m 5, 
w Galerii Piecowej,
odbędzie się
 WERNISAŻ WYSTAWY MALARSKO FOTOGRAFICZNEJ,
 grupy Twórców z Mławy.
Jestem wśród nich i wystawiam pięć obrazów ostatnio namalowanych.
 Wystawa będzie miała również swój uroczysty finisaż za miesiąc. Gdyby zainteresowane osoby nie mogły się pojawić drugiego, to  proszę na finisaż. 
Umieszczę dokładną informację.
 Może nie będzie mrozów. Tak bym chciała Was uściskać!

wtorek, 22 stycznia 2013

DO CYKLU - BRZOZY -

JESZCZE TYLKO KILKA POCIĄGNIĘĆ I BĘDZIE GOTOWE

Nie mogłam się oprzeć. Wieczorem o 22 godzinie stwierdziłam, że muszę jednak namalować to, co dojrzało we mnie , pewnie na skutek bieli za oknem. Od dawna myślałam  że połączenie bieli brzóz i śniegu może być czymś niezwykłym i warto by nad tym popracować. Chcę, aby obraz nie tylko był ciekawy, wart oglądania, ale aby mieścił się w cyklu, który buduję na przyszłą wystawę.
Oczywiście to tylko szkic, ale nie byłabym sobą, gdybym natychmiast nie dzieliła się z wszystkimi moimi twórczymi działaniami. Lubię gdy widać przemiany kolejne rodzącego się obrazu, czy rzeźby. Pokazuję w ten sposób walkę z materią, oraz z samym sobą  i że nie jest to pacnięcie bez wysiłku, lecz wielokrotnego upadku, czasami nagrodzonego dobrym wynikiem.
Kończę pisanie, bo i w innych dziedzinach ten wynik musi być dobry - dzieci czekają!

niedziela, 20 stycznia 2013

OBOK KSIĄŻEK




Nie mogę się oprzeć, aby nie pokazać ostatnich prac dzieci. 
Pomysł ten chodził za mną od pewnego czasu, ale dzieci nie za bardzo rwały się do tematu. Dopiero w czwartek, gdy rozdałam dyplomy i podziękowania za udział w projektowaniu mody i kostiumów, dziewczynki w euforii bez sprzeciwu ruszyły do pracy. Efekty zaskoczyły nie tylko mnie, ale przede wszystkim same projektantki. Gdy posadziłam roboczo nasze ozdoby "półkowe" sala nagle zmieniła styl i zrobiło się jeszcze radośniej. Zdjęcia są nieostre, potem je podmienię i dodam inne do towarzystwa, gdy takie powstaną. Dałam na tekturce szablon postaci, którą musiały po swojemu ubrać. Figurka po zagięciach ma siedzieć na półce. Te na zdjęciu, jeszcze nie mają konstrukcyjnych wzmocnień z tyłu, ale i tak już siedzą.

środa, 16 stycznia 2013

DĘBOWY LIŚĆ




Nie odzywam się prawie, bo za dużo spraw wzięłam sobie na głowę. Będę tylko dawała drobne sygnały z moich poczynań. Dzisiaj wyrzeźbiłam liść dębu. Po skończeniu będzie to statuetka wręczona  przyjaciółce Rodu. Będę opisywała szczegóły. Na zdjęciu jest dopiero model zrobiony w plastelinie. 
Dziewiątego lutego o godz. 17, na warszawskiej Pradze będzie wieczór poświęcony m.in. mojemu ojcu, Stanisławowi  którego zdolności artystyczne i poczucie estetyki nigdy nie było omawiane na forum. Wcześniej będzie mowa o Janku Rodowiczu-Anodzie jako wielce utalentowanym artystycznie studencie Wydziału Architektury. 
W MDK szykujemy wystawę związaną z długoletnim istnieniem LG na tym terenie i jego wpływem na mławskie życie.



niedziela, 6 stycznia 2013

POKONAĆ WŁASNY CZAS




Koza Zuzia jest już historią. Prowizoryczna kuchnia, gdzie nawet koza nie raziła, też jest historią. Retro postacie mają swoją historię, a czas podąża coraz szybciej.
Z Nowym Rokiem nie mam nowych postanowień, wystarczą w zupełności te stare. Myślę tylko ostatnio nad tym dlaczego człowiek ( czyli ja) ma taką potrzebę kontaktu z innymi ludźmi. Po co to wszystko. Zauważyłam, że dopiero teraz po latach samotni, gdy znów jestem wśród ludzi i gdy świadomie wybieram tych z którymi chcę przebywać, mogę również być sama. Sama nie oznacza samotności, ale to, że człowiek nie nudzi się ze sobą i nie boi się być bez wyimaginowanych opiekunów, przyjaciół, obojętnie jak ich nazwać. Oznacza to również i to, że widzi sens swojego życia, wie po co się urodził, a przynajmniej ma plan do wykonania, który sobie wyznaczył. To wszystko jest jakby skokiem na wyższą półkę rozwoju wewnętrznego. Nic dziwnego, że od pewnego czasu zaczęłam odczuwać zmęczenie kontaktami, które nic nie wnoszą ciekawego. Nie dotyczy to wcale ludzi ze wsi, bo spotykając ich obserwuję jak wygląda tutejsze  życie, ich język, ich zwyczaje a swoim przykładem też coś wnoszę (mam nadzieję). 
Wcześniej miałam ogromne obawy że nie dam sobie rady sama z życiowymi problemami, że trzeba mieć z boku czyjeś wsparcie, czyjąś radę i bez niej zginę i przepadnę. Teraz jestem pewna, że wszystko jest do rozwiązania, że nie ma sytuacji bez wyjścia. Oczywiście nie biorę pod uwagę chorób, bo to wszystko zmienia i tego najczęściej zdrowi ludzie nie mogą przewidzieć. Jednak aktywne życie i fizyczne i umysłowe przedłuża wszelką sprawność i oddala choroby.
 Wyszło na to, że automatycznie sprawę sprowadzam do absurdu twierdząc, że teraz, gdy już od 4 lat jestem na emeryturze nie boję się problemów związanych z bytem a to jest właśnie czas kiedy powinnam zaklepać kolejkę do lekarzy różnych specjalizacji związanych z geriatrią, ale właśnie teraz nie mam na to czasu.  Wiem tylko, że z racji wieku nie mogę się już tak prędko spieszyć. 
Dzisiaj wracam z Warszawy, jadę właśnie autobusem i piszę ten tekst. Wczoraj wsiadłam do samochodu, gdy zabierano ode mnie Stasia i przyjechałam do stolicy, aby kupić blejtramy na kolejne dwa obrazy, które mam w głowie. Zakupy zrobione w towarzystwie wnuka Kuby, któremu mogłam kupić wybrane przez niego brakujące czerwone pisaki do rysowania kolejnych samochodów. Byłam dumna i szczęśliwa z jego towarzystwa i wspólnych łączących nas spraw. Kupiłam blejtramy i skorzystałam z jego ulgi w tym sklepie. 
Dzisiaj rano późno wszyscy wstali, nawet Staś długo spał. Chciałam zdążyć na autobus, który ma zniżkę dla seniorów, bo to duża różnica w cenie, jednak wszystko było późno i wyszłam  pięć minut po czasie. Nie mogłam już skorzystać z autobusu miejskiego jadącego pod dworzec. Miałam tylko jedną możliwość aby zdążyć na ten autobus: ruszyć kłusem na skróty, pokonując schody przejścia podziemnego i sporawy dystans. Utrudnieniem były blejtramy do obrazów o wym. 50x70cm i nie wiadomo dlaczego znowu zbyt ciężka torba. Nie miałam wyjścia, drobiąc kroczkami jak taka pękata laleczka na krótkich nóżkach i nakręcona sprężyną ruszyłam przez bezdroża ( czyli przez tereny zielone). Po 100 metrach byłam już czerwona sapiąca ale wciąż jeszcze zdesperowana, co mobilizowało mnie do dalszego kłusika. Wizję wysokich schodów w dół i w górę programowo odsuwałam na bok z mojej wyobraźni. 
Gdy moja głowa wysunęła się z pod ziemi, ujrzałam godzinę na zegarze wskazującą odjazd – przede mną jeszcze 60 metrów. W dziesiątej klasie miałam 12,3sek na 60 m, czas jeden z gorszych, czy dam radę go poprawić?  Dałam!!! Wpadłam sapiąc, do autobusu! Wydyszałam słowo Mława i zniżka dla seniora i że zaraz zapłacę bo muszę postawić wszystko na siedzeniu aby dostać się do portmonetki.  Kierowca grzał już silniki i nerwowo dodawał gazu a ja jak stanęłam w przejściu zablokowana własnoręcznie blejtramami w taki sposób, ze nie mogłam wykonać żadnego ruchu ani w tę, ani z powrotem. 
- Chwila. Spokój - mówiłam do siebie, ale w tym samym czasie okulary całkiem zasnuły mi się mgłą i przestałam widzieć. Trudno.  Stawiam torbę małą i dużą na podłodze, aby posadzić bezpiecznie blejtramy - opracowywałam błyskawicznie strategię. 
Niestety uszy małej torby skutecznie splątały się z dużą na której nie dało się postawić tej mniejszej, bo w środku były jakoś nieskładnie wrzucone rzeczy o kształtach przypadkowych i mała torba poleciałaby pod siedzenia.
 Czym się posłużyć jak ręce zajęte a tu trzeba szybko wyjąć pieniądze?
- Nie,  nie mogę wpaść w panikę, myślałam.
 Uratowało mnie, że wbiegła jeszcze jedna emerytka, która szukając dowodu osobistego do wylegitymowania się, dała mi kilka sekund w premii.
Udało mi się ustawić w pionie małą torebkę i delikatnie posadzić blejtramy na siedzeniu. Potem już poszło gładko. 
Jadę więc i piszę jak piękny jest świat, pomimo chmurnej pogody i braku śniegu na dzień Trzech Króli.



środa, 2 stycznia 2013

PRZYZIEMNE SPRAWY



Gdy raz na kilka miesięcy dostaję małego Stasia, mój zachwyt jest bezgraniczny. Jaki on mądry! Jak szybko wszystkiego się uczy! A jak świetnie używa nowych, trudnych słów! Itd., Mój zachwyt właśnie osiągnął zenit!
Był tylko jeden słaby punkt. Nie było takiej mocy, która by go zmusiła  do nie - korzystania z pieluchy przy grubszej sprawie. Nic, ale to nic nie przemawiało, aż tu nagle przyjeżdżają na święta i córka ogłasza, że już trzy kolejne razy sprawa załatwiona została na nocniku. Rodzina w euforii, dziecko otrzymuje nagrody za fantastyczne zachowanie. Wszystko jest odliczane i ogłaszane, który to raz odniesione zostało zwycięstwo. Brawoooo!  Tak mało a tak cieszy!
Z przyjazdu Stasia ucieszył się Gustaw, nasz buldog francuski.  Gucio jest odkurzaczem  gębowym wszystkiego, co na swojej drodze napotka. 
Niestety skutki zapachowe są najczęściej nie do wytrzymania, bo to komora gazowa o najbardziej zjadliwej odmianie.
 Wczoraj Gucio wpadł w chwili naszej nieuwagi do pralni, gdzie przed nim chowamy zapas jedzenia dla suczki Soni (dla odwrotności super niejadka). Gustaw natychmiast zjadł cały tygodniowy zapas jej jedzenia i wyszedł z pralni już jako prosiak po długotrwałym tuczu. Nóżki tylko pozostały mu chude. 
Gustaw uwielbia sypianie ze mną. Wskakuje na łóżko i wpycha się pod kołdrę . Ja też lubię jak go mam koło siebie, bo on leży w nogach i wspaniale mi je grzeje.
 Dziwimy się jak można spać całą noc pod kołdrą bez tlenu i w takiej wysokiej temperaturze (nie rozwijam tematu zapachów pod kołdrą!), widocznie temu psu to właśnie pasuje. 
Przy genetycznych krzyżówkach zrobiono mu za krótki przewód nosowy i pies cały czas chrumka jak prosiak, chrapie i chrząka charakterystycznie, co jest dla wielu naszych gości nie do zaakceptowania, bo wydaje się im, że pies warczy.
W nocy cały dom zawsze wie, gdzie znajduje się aktualnie Gustaw i jak się przemieszcza.
Kiedy na wielkim łożu śpi ze mną mały Staś, wtedy  Gucio ma zabroniony wstęp do pokoju. 
Nie wiem jak to się stało, że psy dzisiejszej nocy pokonały przeszkody i wtargnęły do sypialni. Obudziło  mnie żałosne kwilenie ptaszęcia! Okazało się ono płaczem nieszczęśliwego Gutka, który w żaden sposób nie mógł unieść swojego przejedzonego odwłoka i wskoczyć na łóżko.
 Początkowo kompletnie nie wiedziałam o co chodzi, wściekałam się na niego, bo bałam się że obudzi mi Stasia, ale w końcu, gdy tak kwilił i kwilił, żal mi się zrobiło psiny i zamiast go wyprowadzić,  włożyłam go ręcznie w nogi, pod kołdrę, gdzie szczęśliwy chrapał do rana. A swoją drogą prosię o wyglądzie stwora z kosmosu świergolące jak wróbelek, to bardzo specyficzne widowisko.
 W środku nocy, Stasia  obudził  hałas i słyszę:
- babciu?
-co Stasiu? Śpij..
- kucham cię. – odpowiada już z zamkniętymi oczkami.

W ciągu dnia Staś znalazł w zabawkach dziecinne nożyczki i zaczął przymierzać się do różnych papierków. Babcia kierowała nauką, tłumaczyła jak trzymać, jak ciąć. 
Ze zdumieniem zobaczyłam że w wyciągniętej łapce trzyma  wyciętą z gazety głowę pani z reklamy;
 - babciu mam  kobietę! Pokażę rudzicom!  
Potem byłam zajęta, bo trzeba było uaktualnić pomiary powierzchni do opodatkowania i wyciągnęliśmy plany i dzienniki budowy. Wszystko leżało na stole. 
W pewnym momencie, mój wzrok przykuł dziwny wygląd ciętego przez Stasia papieru….NIE! NIE! Tylko nie to! 
Plan budynku z dziennika budowy podzielony już był na trzy nierówne części…..
Bardzo precyzyjne cięcia. 
Udało się złożyć i skleić. Uch.



wtorek, 1 stycznia 2013

PIĘKNY POCZĄTEK ROKU

Kłopoty z Internetem sprawiły, że nadrabiałam zaległości blogowe już jakiś czas. Wciąż jeszcze nie mam wystarczającej prędkości dla danych i co chwilę mi zrywa łącze, ale nigdzie się nie spieszę i powoli nadrabiam to, co chcę nadrobić. Dzisiaj po jednym z komentarzy, szybko wskoczyłam na właściwą stronę, ale lubię czytać od końca. Czytam i czytam aż tu........
muszę wkleić linka!
http://gordyjka.blogspot.com/2012/12/jak-jeden-dzien.html?showComment=1357071077666#c3739482078797185296
Fakt, że ciekawość mnie żarła, jak został przyjęty prezent przez obdarowanego, ale nie mając tego cholernego łącza wmówiłam sobie, że otrzymam specjalnego maila. Ani w głowie mi nie zaświtało takie wyróżnienie, które zobaczyłam. Jestem szczęśliwa,  że wzięłam udział w takim wzruszającym przedsięwzięciu. A parze obchodzącej czterdziestolecie życzę co najmniej drugie tyle lat patrzenia na siebie z miłością i czułością!