IGLOO WIELKANOCNE I WSPOMNIENIA Z MUZEUM

Szesnastego marca dostałam metrową, kremową różę, od znajomych, którzy nas tego dnia odwiedzili. Róża była zupełnie niezwykła, piękna, dostojna o niespotykanej zupełnie barwie. Dbałam o nią według dokładnych wskazówek i efekt był taki, że dotrzymała do pierwszego dnia Świąt w niezmienionym stanie. Zewnętrzne płatki tylko lekko się zabrązowiły, więc je zdjęłam. Pąk stoi nadal jak zaczarowany.

Tegoroczne święta dały wszystkim do wiwatu. Moi goście wracali w śnieżycy trzy godziny, zamiast jak normalnie niecałe dwie. Droga systematycznie zasypywana nie miała żadnych widocznych oznakowani, ani kolein wyznaczających szerokość  jezdni. Śnieżyca ograniczała widoczność do kilku  metrów przed samochodem. 
W  Poniedziałek Wielkanocny chłopcy, zespołowo, ulepili dwumetrowego bałwana w kształcie zająca , (chociaż bardziej przypominał kangura), a obok niego igloo do którego wchodziły dwie osoby. Igloo miało okno i otwór wejściowy, pełen komfort i luksus. Zamierzaliśmy położyć kolorowy dywan na klepisku śnieżnym. Jednak mokry śnieg i lekko plusowa temperatura czwartkowa roztopiła uszy zająca, odpadły mu potem piękne wąsy i na koniec zwaliła się głowa. Widok przykry, ale jednoznacznie widać, że wiosna gdzieś czai się za rogiem. Tu są zdjęcia:
http://www.facebook.com/grzegorz.kulka.1/posts/2932328604731


W MDK-u zaskoczenie, bo poproszono mnie o przeprowadzenie wywiadu z panem Benedyktem Dalką, który właśnie po raz pierwszy ma w MDK wystawę swoich prac. Rysuje satyryczne obrazki na bieżące tematy, ale pracuje w całkiem innym zawodzie. Rysunki są ciekawe i dobrze, że dał się namówić  na zorganizowanie wystawy. 
Wywiad poszedł do naszej cyklicznej audycji do miejscowego radia. Zauważyłam, że okropnie wolno mówię, wprost cedzę słowa, dając sobie czas do ułożenia właściwego zdania, gdyż nie uznaję czytanych pytań. W efekcie małomówny pan, słynący ze skromności, rozgadał się niezwykle (tak to potem podsumował). To jego stwierdzenie zupełnie mnie zaskoczyło, ale wywiad wypadł sympatycznie. 

Tuz przed Świętami w moim aucie ułamała się sprężyna od resorowania (to już mój opis ) i walenie oraz ściąganie samochodu w lewo dało znać, że coś jest nie tak. Dalej to nie opiszę, bo wciąż mnie to  wytrąca z równowagi.

 Dzieci dzisiaj namówiłam na rysowanie kolorowych motyli. Jakoś te szare dni należy ubarwić i kolorami namówić wiosnę do odwiedzin. Z drugiej strony wcale się jej nie dziwię, że w tak smutny krajobraz nie chce wchodzić! 

W takich beznadziejnych chwilach dzieci są niezastąpione, spisały się na medal. Wcześniej poprzestawiałam i uporządkowałam salę, bo wkradł się chaos powrzucanych przypadkowo mebli i różnych niepotrzebnych szpargałów. Powiesiłam też najbardziej kolorowe prace, ale zapomniałam zrobić zdjęcia.

A teraz wspomnienia, bo otrzymałam  kilka zdjęć z uroczystości z 9 marca, w Muzeum Niepodległości, więc je natychmiast umieszczam.

Janek Rodowicz-Anoda na ekranie, o nim opowiada
 pani Barbara Wachowicz

Portret który namalowała moja siostra Wanda Rodowicz

Niezwykła postać. Wraz z panią Barbarą prowadzi spotkania,
 Harcmistrz Krzysztof Jakubiec.

Od lewej: Wanda Rodowicz, Michał, jej syn, ja, nasz brat stryjeczny
Wojciech Rodowicz, autor Laudacji, którą właśnie czyta.

Zespół rekonstruktorów biorących udział w widowisku, słowa
matki Janka, cioci Zofii Rodowiczowej mówiła pani
Anna Nehrebecka, drugi od lewej Damian Wyrzykowski,
 występujący w roli Anody, od prawej, mój syn Grzegorz.