W ZIELONYM GAIKU

- Czy ty kompletnie nie umiesz myśleć?
- Przecież pokazywałem ci jak masz podkopywać drzewko, żeby ziemia się nie obsypała z korzeni!
- No, czy ty nie masz wcale mózgu? Coś ci go wyrwało? – donośnym głosem, coraz bardziej ryczał A. 
 Stojąc w kuchni, przy otwartym oknie nie mogłam udawać, że nie słyszę. 
Na moment,  wirowanie pralki zagłuszyło odgłosy z ogrodu i  nie słyszałam dalszego ciągu pokrzykiwania i choć pranie się skończyło to audycja pod oknem trwała nadal.
 Siedem  lat temu posadziliśmy ponad 600 choinek, ile  będzie trwało to rozsadzanie, gdy jedne splotły się z drugimi, a ich korzenie wrosły w naszą ubogą glebę? 
Od lat czekałam na przesadzenie ich na właściwe miejsce. Od dawna nic nie zrobiliśmy na naszym ogromnym terenie. Gdy zobaczyłam pierwsze przesadzone choinki moje zaskoczenie nie miało granic, bo nie informowanie mnie o różnych zmianach  w naszym gospodarstwie jest  normą, oprócz innych niekonwencjonalnych zwyczajów panujących  w naszym domu.
Gdy oczekiwana zwierzyna po długim okresie cierpliwego czajenia się na nią  i przygotowań, podchodzi  od nieprzewidzianej strony, to myśliwy myśli tylko o tym, aby nie spłoszyć swojego celu.
Moje myślenie było podobne: niech jak najwięcej przesadzi, zanim się spłoszy.
 Nie zdarza się już od dawna, abyśmy pozwolili sobie jednocześnie na takie samo zdanie i opinię na jakikolwiek temat. W ten sposób dajemy sobie wzajemnie sygnał, że wciąż tkwimy w tym dziwnym miejscu i wyładowujemy swoją  energię w kolejnej eksplozji.
 Normalnie po mniej więcej  trzech , czterech minutach nasze rozmowy kończą się wybuchem. Teraz energia musi być zużyta na iglaki, ewentualnie na karcenie pomocnika, ja muszę się wycofać. Wystarczyć mi muszą telefoniczne dyskusje.
Telefoniczne trudniej jest postawić na swoim, bo każdy może po  prostu odłożyć słuchawkę i w taki najprostszy sposób  postawić kropkę, chociaż tyle jeszcze  ma się argumentów do wygłoszenia! 
Obrałam chyba niezłą taktykę, bo prawie wcale nie ma mnie w domu, siedzę sobie w odległości 100 km od domu i gaworzę z wnusiem mniej więcej tak:
 - Klep, kokanka duuu, ja, tak. - na co ja odpowiadam:
- Oczywiście, Stasiu, kupisz w sklepie dużą kosiarkę.
Po wymianie takich intelektualnych myśli, potrzebuję pod wieczór prawdziwej wymiany ostrych argumentów i wtedy dzwonię do domu.
- Czy wysłałeś już pismo do….? Uderzam na pewniaka.
- Niiiee. Przecież sama napisałaś, ze dostarczę w terminie pięciu dni, więc mam czas. Mogę zawsze wysłać kurierem.
No, w tym miejscu już muszę wybuchnąć!
- Możesz nawet na pięć minut przed końcem terminu wsiąść w samochód i zawieźć. Tylko po co? Nie możesz  po prostu zrobić ważnej rzeczy o czasie?! mój głos wzbijał się coraz wyżej.
- No, cały czas pracowałem, nie miałem jak tego wysłać.  Słabym głosem tłumaczył się A.
- Zrobisz jak chcesz. W końcu to są Twoje sprawy, możesz nawet pięć dni po terminie pojechać z tymi papierami. Skwitowałam, sprytnie dając do zrozumienia, że moje na wierzchu.
   Tradycji stało się zadość. Mogłam już położyć się spać. Kolejny rządek choinek posadzony, dyskusja telefoniczna wyjaśniona. Teraz należy pomyśleć o dalszej taktyce.
 Nie wiem tylko jak długo  pomocnik A. wytrzyma to strofowanie  w  systemie „podaj dalej”?