KIEDYŚ W KROŚNIEWICZANACH cz 9

- Wiesz, spotkałam wielu różnych ludzi w ciągu tych lat. Jednych dobrych, życzliwych i tych było więcej, ale też i podłych. Byłam pod opieką Aleksa..
-Tak, na szczęście byłaś pod opieką Aleksa, który zawsze się w Tobie podkochiwał!  - weszła gwałtownie w słowo Natalia.
- Podkochiwał?, co ty mówisz, to zupełnie niemożliwe, żeby Aleks się we mnie podkochiwał.
 On zawsze wolał dziewki ze wsi. One były łatwiejsze i  lgnęły do niego jak muchy do lepu.
- Anno, co ty wygadujesz, on patrzył na ciebie tak, jak na nikogo innego! Zresztą kiedyś powiedział mi w sekrecie, że musi cię mieć, bo ty jesteś wyjątkowa. A właśnie, ciekawe kiedy on wreszcie wróci z tego Paryża? Mama mówi, ze pojechał bo może zacznie studia malarskie i musi sprawdzić jak tam jest. Och, jakbym chciała go tutaj zobaczyć! Ale by miał minę, gdyby zobaczył ciebie, taką piękną, dorosłą!  Wyobrażasz sobie jak to by było cudownie, gdybyśmy stały się rodziną? Ale, ale, ty może masz już narzeczonego…a może..
- Nie. Nie mam narzeczonego. Trochę zbyt gwałtownie odpowiedziała Anna. To, co usłyszała kompletnie ją wytrąciło z równowagi, potwierdzając domysły, że coś niedobrego dzieje się we dworze. Jak to się stało, że kochająca bezgranicznie matka, wiąże pasami swego ukochanego syna? 
Nie miała ochoty na słuchanie bezmyślnego  paplania Naty, która i tak jej niczego nie wyjaśni, ale przypomniała sobie o co ma się ważnego zapytać.
 - Natalio, czy ty coś wiesz o mojej rodzinie, gdzie oni teraz są i co się z nimi działo? Nikt nic mi nie umie powiedzieć.
- To nikt ci nie powiedział, że dwa lata temu, twoja cała rodzina wyjechała do Wiednia do waszej ciotki?
- Do naszej ciotki… jak echo powtórzyła zupełnie zaskoczona Anna. – Ale po co?
- Jak to po co? Tam  miał być ten narzeczony dla Helenki, co prawda najpierw powinna wyjść za mąż Nina według starszeństwa, potem ty, ale podobno Helenkę wybrał jakiś młodzieniec i wszyscy pojechali  na zaręczyny. Nie wiem tylko dlaczego więcej się nie odezwali chyba, że ja nic o tym nie wiem. Helenka przed samym wyjazdem jakoś nie za bardzo się czuła i była trochę chora, ale twoja mama przygotowała wszystko do wygodnej podróży i kazała dać dodatkowe wyściółki do powozu.
- Jaki narzeczony? Tam w Wiedniu? Co ty opowiadasz? - Anna nie nadążała za nowymi informacjami.
Jednak Natalia nie dopuściła do dalszych pytań. – A czy ty wiesz, że ja za trzy miesiące wyjeżdżam do Ameryki z Karolem? On tam będzie dyrektorem fabryki na spółkę z panem Kryszkowskim, który już tam jest i wszystko przygotowuje na nasz przyjazd. Martwię się bardzo co mam ze sobą zabrać i jak zniosę podróż okrętem, ale Karol zapewnia, ze damy sobie radę, bo on już raz tam był. Anno, przecież oni tam mogą nie wiedzieć co teraz nosi się w Paryżu i w Warszawie! Jak ja to zniosę, tak daleko od domu?
Anna potakiwała, jednak jej myśli były zupełnie gdzie indziej. Zamiast wyjaśnień powstawały wciąż  nowe pytania bez odpowiedzi.
Nie wiedziała już kogo pytać. Mimo wszystko musi jak najszybciej sam na sam porozmawiać  z panią Krzywicką. Ale jak to zrobić?
Szły powoli, Nata wciąż podawała coraz to nowe wątpliwości dotyczące podróży przez Ocean, ale Anna  milczała, zajęta swoimi myślami i problemami.
- Anno, ty mnie nie słuchasz! Mówię ci przecież, że ta nasza podróż poślubna do Paryża przeciągnęła się sporo, bo Karol i ja zasmakowaliśmy w wizytach w kasynie. Karol lubi ruletkę, ale ja wolę pokera.
- Mówię ci Anno, wygrałam dwa razy sporą sumkę i dopiero mogliśmy wrócić, bo biednemu Karolowi wcale się nie wiodło i jakiś czas chyłkiem wracaliśmy do pokoju, bo  hotelarz już upominał się o zapłatę! Ach, Anno, jakie emocje! Nigdy tak świetnie się nie bawiłam! Wyobrażasz sobie, ja na czworaka przekradająca się pod recepcją!!? Jak sobie to wyobrażę to jeszcze teraz pękam ze śmiechu! A biedny Karol ze swoim brzuszkiem, kic, kic,kic, jak zajączek ! Ha,ha,ha,ha! Anno, czemu masz taką zdziwioną minę? Ha, ha, ha, Anno nie potrafisz sobie tego wyobrazić? Kic,kic!
Anna nie potrafiła ukryć przerażenia i mimowolnie przyspieszała, aby jak najszybciej ukryć się gdziekolwiek. Najchętniej uciekłaby stąd natychmiast, ale wciąż nie znała adresu ciotki o której istnieniu  nigdy nie słyszała. Postanowiła zaraz porozmawiać z panią Krzywicką.