PIĄTY BIEG

Przepraszam wszystkich zaglądających tu, że tyle czasu nie dawałam żadnego znaku. Codziennie obiecywałam sobie, że wieczorem usiądę i napiszę choćby kilka słów. Kończyło się jednak tym, że zbyt skołowana głowa odmawiała współpracy.
Któregoś dnia rozkraczył mi się samochód, ale musiałam nim jechać dalej. Wiedziałam tylko, że nie można skręcać kierownicą, bo groziło to wbiciem złamanej sprężyny amortyzatora w oponę.
Możecie sobie wyobrazić, jak zaparkować a potem wyjechać i jeździć żeby nie kręcić kierownicą!?  NIE DA SIĘ! Gdy moje uszy cierpiały słysząc chrobotanie przy skrętach, moja spokojność się skończyła i po powrocie do domu zadzwoniłam i umówiłam się na OGLĄDANIE samochodziku dla kobiety, czyli najmniejszego.
Najmniejszy, jak się okazało wcale nie musi być tani. Przyznaję, że wyglądał jak z moich snów. Był po prostu w najpiękniejszej, metalicznej czerwieni o jakiej marzyłam od dziecka. Nigdy nie miałam czerwonego samochodu i jadąc na spotkanie pomyślałam sobie tak: Nie mam żadnych zaoszczędzonych ani odłożonych pieniędzy i zakup będzie dla mnie ogromnym wyzwaniem, więc jeśli oferta będzie miała czerwony kolor, to znaczy że czeka własnie na mnie.  I czekała, bo wpłaciłam zadatek, potem chciałam go wycofać, okazało się, że nie mogę, potem znowu stawałam na głowie, aby sfinalizować zakup. A potem ubezpieczyłam go jak już otrzymałam papiery do rejestracji i okazało się jak go chciałam odebrać, że bank nie honoruje mojego ubezpieczyciela i muszę najpierw drugi raz opłacić ubezpieczenie a potem wycofać pieniądze z wcześniejszej polisy. Świetne, zwłaszcza w sytuacji, gdy liczysz na wszystkie opłaty, że będą rozłożone na raty. W rzeczywistości nie mając kasy musiałam wydać w sumie cztery tysiące. Nie wiem jak to zrobiłam, ale jeżdżę czerwoniutkim samochodem.
Samochodzik kupowałam w Warszawie i dlatego wszystko było podwójnie trudne, bo wszelkie rejestracje były w Mławie a umowy bankowo-ratalne w stolicy.
Gdy o 17 wyjeżdżałam z salonu, serce biło mi z niepojętej radości, ale też z przerażenia, czy podołam?! Obeznana z samochodami, wsiadłam i pojechałam zabrać rzeczy, które zostawiłam w domu mojej siostry. Zrobiło się ciemno, a gdy od niej odjeżdżałam  na dźwigni biegów zobaczyłam gdzie jest wsteczny, wycofałam się i ruszyłam do domu. Nie sprawdziłam tylko czegoś co mnie nurtowało nie wiadomo dlaczego. Czy mój malutki samochodzik ma piąty bieg? Ostatni mój maluszek, fiacik wiele lat temu miał tylko 4 biegi. Nie chciało mi się stawać, bo nagle deszcz zaczął mi towarzyszyć, chyba po to, abym do końca już czuła trudy zdobywania luksusu.
Z powodu moich wątpliwości do samej Mławy nie wrzuciłam piątki. Widziałam co prawda na wyświetlaczu jakąś cyferkę 5, ale i tak nie wiedziałam co to może znaczyć. Dopiero, gdy w Mławie kręciłam się o 23 w nocy szukając domu mojej ubezpieczycielki, aby oddać jej zwracany dokument, zauważyłam  że cyferka zmienia się podejrzanie dokładnie wraz ze zmieniającymi się biegami.
Mam piąty bieg! Eureka!  Tak, mam. Wypaliłam przez swój debilizm dwa razy więcej paliwa.
Na usprawiedliwienie tylko powiem, że całą drogę liczyłam raty, długi, dodawałam i odejmowałam i nic ale to nic mi się nie zgadzało i wciąż wychodziło mi na minus. I to duży. Deszcz lał do samego domu, czyli samochód został oblany.
Numer rejestracyjny ma jak dla debila. Specjalnie o to poprosiłam.

Z dzieciaczkami zajęcia coraz wspanialsze. Ostatnie tematy były jedne trudniejsze od drugich.
Zobaczcie co wyrysowały mając za temat Odbicie w wodzie

Ostatnie, czyli piesek i kotek ze swoimi odbiciami w wodzie namalowała siedmiolatka. 

Kilka dni temu wyruszyłam z zaprzyjaźnioną grupą Twórców na wernisaż do Zimnej Wody (za Nidzicą i Szczytnem). W niedawno wybudowanym kościele przewidziano tego typu spotkania. Fantastyczna pani Sołtys wraz z księdzem sprawują mecenat nad wernisażami. Bardzo ciekawa wystawa skupiająca kilku znakomitych malarzy i fotografików. Był też ciekawy pokaz mody. Po niezwykłym spotkaniu z kolegą z mojego roku i wydziału z ASP, który wystawiał tam swoje prace, rozgrzana mocnym samogonem, wracałam pełna miłych wrażeń i odświeżonych wspomnień z czasów studenckich.

Przez ostatnie dwa tygodnie miałam u siebie małego Stasia, który pojechał niedawno do mamy, ale zostawił niepokojącą nas pustkę. Mały jest na etapie mówienia na okrągło i wymyślania wielu zabawnych powiedzonek.
Wyszli z A. na spacer zobaczyć czy są już ślimaki. Minęli nasz teren i wkroczyli do zaniedbanego lasku olchowego.
- Stasiu trzymaj się mnie blisko bo się zgubisz.
- Ja się nie zgubię, bo mam kompas w głowie,
 - odpowiada spokojnie Staś, 
a po chwili dodaje:- to jest las przedmiotowy.
- A co to znaczy? pyta A.
- no, leży tu dużo przedmiotów.
Chodziło o leżące śmiecie
 pozostawione przez miejscowych.
Pod koniec pobytu Stasia odwiedziła nas moja siostra ze swoim wnuczkiem. Całe szczęście, że już było troszkę pogody i chłopcy mogli szaleć na zewnątrz.
 Wybaczcie mi, proszę tą nieobecność na blogu moim i waszym.
Zdjęcia prac dzieci zrobiłam dzięki podarunkowi od przemiłych ludzi. Dziękuję!
Zdjęcia z Zimnej Wody autorstwa Danusi Gastołek i Darka Tadrzyńskiego.
Kończę pisanie tego usprawiedliwienia a za oknem od godziny wyśpiewuje mi słowik  majowe trele dla ukochanej. To najpiękniejsza muzyka.