VI REKONSTRUKCJA OD MOJEJ STRONY I PRZEZ OBIEKTYW DANUSI GASTOŁEK

Przyjaciółka tłumaczyła powoli i dobitnie: - wnuk, rodzina i bliscy są na pierwszym planie i powinni być dla ciebie najważniejsi!
- Ależ są! Zawsze, tylko, że ja z jednej strony bardzo bym chciała brać udział w rekonstrukcji a z drugie,j mam bardzo ciekawy kolejny plener w tym samym czasie.
 No, więc w tym roku nie biorę udziału w „Nalocie” stwierdziłam z żalem pod koniec rozmowy.
Rozmówczyni uspokojona moimi zapewnieniami, pożegnała się i odłożyła słuchawkę.
Dwa dni późnie,j gdy za nieobecnych miałam wysłuchać informacji, aby im móc je przekazać i Mariusz Tarnożek, reżyser widowiska powiedział: - do obsadzenia jest jeszcze śmierć… rzuciłam się natychmiast wołając: - to ja! To ja! Proszę!  
Nie wiem dlaczego wśród tych białych i czarnych charakterów zobaczyłam niezwykłą, drapieżną czerwoną postać, która była tak niesamowita, że zapragnęłam się w nią wcielić. 
No i zaczęło się. Codzienne próby. Nie dlatego, że moja rola była jakaś wybitna, tylko dlatego, że trzeba było zgrać wszystkie wejścia i wyjścia postaci z różnych scen etiud i solówek.
 Wielka ilość dzieci w wieku szkolnym w pierwszym momencie przerażała, że nie dadzą rady ale potem swoją energią i siłą nakręciła całe widowisko.

Kostium śmierci wydaje się być całkiem prosty, jednak w Mławie znalazłam tylko jeden kawałek czerwonej materii nadającej się do tego celu. Bałam się go pociąć, bo w razie błędu nie ma nic na poprawki. Upięłam razem z kawałkiem  znalezionym w domu. Na głowę zbudowałam przyłbicę drapieżnika. Gdy wypłynęłam zza kulis na scenę wszyscy buchnęli śmiechem, bo skojarzyło im się z kogutem!!!!!    To nie przyszło mi do głowy, ale przybranie głowy trzeba zmienić. 
Reżyser ma swoją wizję, której nie umiem odczytać, czuję się okropnie, sama się władowałam a tu nie potrafię trafić w sedno.  Po chwili namysłu decydujemy się podjechać we dwójkę do najbliższych lumpeksów. W jednym z nich znajdujemy piękną suknię wieczorową, długą w której mogę wystąpić , ma kolor silnej , ciemnej czerwieni. Zaistniała baza kostiumu.
 W umyśle reżysera śmierć wciąż pojawia się z wielkimi piórami o których nawet nie ma co marzyć na tym terenie. Z powodu piór wymuszam na instruktorce od teatru przekopanie kilkudziesięciu zalepionych pudeł, gdyż właśnie cały Dom Kultury jest w trakcie przeprowadzki spowodowanej remontem . Znajdujemy okrycie  mające trochę piór, które zupełnie nie pasuje, ale wyławiam dziwną czapę z trzema rogami omotanymi sznurkiem.  Najciekawszy fragment tego czegoś to spiekana część na twarz z wielkimi dziurami na oczy. Gdy pokazałam to coś  Mariusz powiedział: - a gdyby tak te rogi odjąć? 
 Rzuciłam się w poszukiwaniu piły i po niedługim czasie  została mi w ręku niesamowita maska- czaszka o surrealistycznym kształcie. Tylko trochę jeszcze zabiegów z farbką, klejem i gąbką i głowa ubrana. Co dalej?
 Uszyłam skrzydła w kształcie peleryny. 
- Brakuje tylko takiego wielkiego kołnierza powiedział Mariusz. 
Resztki materiału plus drut i maszyna do szycia i po południu już miałam wielki kołnierz na drucianym stelażu, stanowiący tło dla dramatycznej w wyrazie maski. 

Okazało się, że Kaja jest uzdolnioną charakteryzatorką, która doskonale podkreśliła makijażem charakter postaci.
Dla mnie największą trudnością podczas widowiska było wyjście w odpowiedniej minucie, a może nawet sekundzie, gdyż stałam za płachtą-kurtyną i nie miałam pojęcia co dzieje się na scenie. A jednak udało się wszystko i uważam ze ten piękny spektakl wart był tak wielkiej pracy i poświęceń. 

Krytyka wynika z niedokładnej obserwacji spektaklu, ponieważ zawiodły telebimy a dobrze widzieć mogli tylko nieliczni. Stąd tylu niezadowolonych i niedoinformowanych.  Wielka szkoda! Mariusz Tarnożek zrobił niesamowicie dobrą robotę, a cała gromada młodzieży i starszych mieszkańców miasta włożyła całe swoje serce i umiejętności w tą inscenizację. I to się liczy. Liczy się też niekończąca się dyskusja na temat rekonstrukcji.
 Najserdeczniejsze gratulacje składam Mariuszowi Tarnożkowi,  który został uhonorowany medalem wręczonym mu przez burmistrza Mławy.

Następnego dnia w Uniszkach na największej rekonstrukcji militarnej w Europie miało się dużo wydarzyć, aby zadowolić oczy, Prezydenta RP.  Mundurowi rekonstruktorzy poprzyjeżdżali z całej Polski  a nawet z Białorusi. Paweł Rożdżestwieński przygotowujący scenariusz bitwy mławskiej rzeczywiście stanął na wysokości zadania.
 Ludność cywilna stanowiąca tło wszelkich wojen została poinstruowana co ma robić. Pieczę nad nami sprawował Mariusz Tarnożek, również przebrany za cywila przebywającego we wsi specjalnie zbudowanej na potrzeby spektaklu.
Wozy konne, krowę, kozy wszystko wypożyczono dla lepszego realizmu rekonstrukcji.
 Gdy zobaczyłam paniczny strach chłopca, któremu wręczono powróz z kozą i zdenerwowanie jej mlecznej matki, bez namysłu rzuciłam się z propozycją. Tyle lat miałam swoje kozy i tyle z nimi miałam historii opisywanych na poprzednim blogu, jak mogłabym dopuścić, aby ktoś nieumiejętnie się z nimi obchodził. Zabrałam obie kozy i prowadząc je razem znalazłam u kogoś małą kankę do której pod publiczkę doiłam mleko i dawałam dzieciakom do spróbowania. Wszystko układało się pomyślnie. Nagle doszło do nas pocztą pantoflową, że Prezydent zmierza już do nas i trzeba przygotować się do akcji. 
Mieliśmy, (ci  ze zwierzątkami ) jako pierwsi zejść z pola bitwy zabierając najmłodsze dzieciaki na wozach. Nie wiem co się stało, ale niesamowicie zestresowana koza-matka nagle tak bryknęła, że resztka mleka z kanki chlusnęła mi na dłoń w której kurczowo ściskałam powrozy z kózkami.  Linka kozy-matki już wcześniej była naderwana. Tłuste mleko stało się smarem i gdy koza pociągnęła, linka zaczęła mi się wyślizgiwać. Zapierałam się piętami o trawiasty ugór, ale koza wygrała przeciąganie liny, przemknęła się między wozami i poooszła!
 Mariusz natychmiast to zauważył, gdyż w gotowości oczekiwał poleceń przez krótkofalówkę. Natychmiast rzucił się za kozą, odgradzając ją swoim ciałem od pól minowych. Stałam z drugą kózką trzymając ją już za obróżkę i nie mogłam nic zrobić, błagałam młodzież z wozów aby pomogli w obławie Mariuszowi, ale nikt nie reagował.
Rzucona krótkofalówka przemawiała coraz bardziej nerwowo, bo Prezydent był w trakcie przemówienia i zbliżała się godzina „zero” i wtedy zobaczyliśmy  Mariusza powracającego z kozą, który po dwukilometrowym biegu po polach dopadł Mecię. 
Gdy zeszłam ze sceny i ukryłam się w namiocie rozpłakałam się jak dziecko odreagowując tygodniowe napięcie, nerwy przed występem, przygody z kozą i wszystkie wybuchy na polu bitewnym. Przez łzy oglądałam zmagania wojsk i niesamowite walki w powietrzu które były nie lada wyczynem przygotowanym dla specjalnego gościa. 

Jestem zdecydowaną pacyfistką i chyba się cieszę, że Prezydent RP szybko do nas niezawita.

Z drugiej strony ta wyjątkowa rekonstrukcja przyciągnęła do Mławy całe grono bliskich mi ludzi.
Stokrotka to autorka czytanego przeze mnie bloga, opisującego w bardzo ciekawy sposób poznane przez nią miejsca. Jest ich niemało i wciąż dowiaduję się rzeczy których sama bym nie odkryła.
Spotkanie ze Stokrotką i Szczerbatym (Jej wnukiem) to największa przyjemność ostatnich dni.
Wartościowych ludzi wydaje się być coraz mniej. Należy o nich dbać i ich pielęgnować. Stokrotka i Szczerbaty są u mnie na liście ściśle chronionych postaci!!!!! 
 Wizyta w Mławie oczami widza i gościa została opisana w trzech częściach przez Stokrotkę w tym miejscu
I część     http://prawiewszystkiemojepodroze.blog.onet.pl/2013/09/01/dwa-sznureczki-i-koza-na-polu-bitwy/

II część  http://prawiewszystkiemojepodroze.blog.onet.pl/2013/09/03/dwa-sznureczki-i-koza-na-polu-bitwy-ciag-dalszy/

III część .http://prawiewszystkiemojepodroze.blog.onet.pl/2013/09/05/stasio-i-jego-starszy-brat/comment-page-1/#comment-10606