JAK W RODZINIE

Dzień  za dniem ułożony pracą, trochę czytania i jedzenie o regularnych godzinach. 
W środę  Żylvinas Radavicius zatelefonował, że zabiera mnie na cały wieczór.
Ogromna jest serdeczność z jaką goszczą mnie wileński kuzyn i jego mama. Umówiliśmy się, że wykorzystam ten przyjazd i odwiedzę z nimi żmudzką kolebkę rodu Rodowiczów. Jedziemy tam w sobotę.
Tymczasem spotkania z dziećmi dobiegają końca. Sprawa malowania buzi stała się wiodącym elementem. Jednak lekki szantaż z mojej strony poskutkował i prace dzieci pojawiały się w dużych i ciekawych formach. Wachlarze i maski też okazały się trafione.
Serce rośnie patrząc jak się rozkręciły.
Cały czwartkowy wolny czas poświęciłam na zrobienie im wystawy. Dzisiaj rodzice odbierali dzieci, ich prace i uczestniczyli w niewielkiej ale znaczącej uroczystości zakończenia warsztatów.
Wiecie co mówiły do rodziców? - szkoda że nie ma tych zajęć w sobotę i niedzielę!
- że chcą jeszcze, bo szkoda, że się skończyły!
To jest dopiero opinia!!!! Dla takich słów można pracować.
Nie dam zdjęć, gdyż była prasa i dołączę linki aby pokazać moje dzieciaki ich oczyma. Ja sama poprosiłam dzieci o narysowanie dla mnie jednego rysunku na pożegnanie.
Każde z nich wymyślało coś specjalnego, widziałam to i całkiem mnie rozbroiły, a te nieudolne, jedne lepsze, drugie gorsze ale jakże cenne dla mnie, bo z samego serca rysunki zabieram ze sobą.