FINISAŻ -PIĘKNY ZWYCZAJ

Wszystkie zdjęcia są autorstwa Jurka Szaniawskiego z którym razem  dzielnie

pokonaliśmy studia na Akademii Sztuk Pięknych 

Ledwie wczoraj wchodziliśmy po schodach starej warszawskiej kamiennicy po to, aby otwierać wystawę, a tu znowu w ostatnią niedzielę gramoliliśmy się, aby ją zamykać. Pędzący czas staje tylko wtedy, gdy siedzimy pod drzwiami, w kolejce do lekarza.

 W innych okolicznościach mam wrażenie, że rozpędza się, jakby było już z górki.

Pewnie jest w tym trochę prawdy, bo jakby nie patrzeć, już jest z górki.

 Więc się spieszę, ale na razie spieszę opowiedzieć o wczorajszym zakończeniu wystawy.

Powitali nas ci sami, przemili gospodarze Galerii. Wśród gości pojawiło się dziesięcioro bliskich mi ludzi, moich osobistych gości. Przesympatyczne jest zobaczyć koleżanki i kolegów ze studiów, zwłaszcza, gdy jest to przyszykowana niespodzianka 

Brzozy zimowe znalazły nowy dom, pewnie tak 

 ciepły, jak jego gospodyni. Mimo śniegu na obrazie, wniosą wiele nadziei i światła swojej zimowej bieli, bo to było moim zamysłem, gdy je malowałam.

Na finisażu powstały kolejne plany na przyszłość i odnowiły się kontakty ze studenckich czasów.

Uroczystość zamknięcia wystawy obfitowała w piękną poezję i utwory Jacka Kaczmarskiego śpiewane przez dwie panie i drapiący po uczuciach głos Jurka- barda Galerii - znakomity głos do tego rodzaju repertuaru. 

Śpiewająca Joasia napisała dwa wiersze.  Temat pierwszego nasunął jej się podczas oglądania prac Danusi Gastołek, to okna i drzwi. Drugi temat jej wiersza pojawiał się w kilku pracach malarskich i fotograficznych: puste ulice.

 Wiersze zrobiły na mnie wielkie wrażenie, są piękne. 

Mnie też było ciepło na sercu, gdy Janusz przeczytał napisany wiersz na temat moich brzóz. Dziękuję.

I tym razem otrzymałam tomik poezji od dawnego kolegi szkolnego. Mam więc co przedstawić na najbliższym spotkaniu naszego klubu literackiego.

Gdy przez zaskoczenie wciśnięto mi mikrofon powiedziałam o moich przemyśleniach.

Emigracja czy to do Nowego Jorku, Paryża, Krakowa czy Mławy, jest zawsze emigracją. Trudno się znaleźć w nowych warunkach. Teraz, gdy przyjeżdżam do Warszawy, wydaje mi się, że jestem u siebie, ale nie,  u siebie jestem w Mławie. Tam znalazłam środowisko ludzi z którymi mamy wspólny cel do działań. 

To chyba jest najważniejsze: mieć własną, kolejną metę i konsekwentnie do niej dążyć! Gdy traci się swój cel i nie wyznacza nowego, starość nadchodzi w tempie ”ze stromej górki”! 

Jeszcze mam kilka pomysłów na swoją METĘ, byle starczyło czasu.