DZIWNY KONIEC TYGODNIA

W czwartek wyruszyłam na zajęcia. Nie weszłam jeszcze na swoje piętro, gdy sprzątaczka spotkana na schodach poinformowała mnie, że mam zajęcia piętro niżej, bo rozpoczęto remont sali. O tym, że grozi mi przeprowadzka wiedziałam od miesiąca, ale jak dotąd broniłam się bardzo, bo sala jest ciemna, nie można jej na stałe zamknąć i nie mam gdzie składować wielu materiałów do zajęć, które z trudem gromadzę.Nikt jednak nie wspomniał o remoncie.
 Pytam więc:
- Czy wszystko zostało przeniesione? A  oczyma wyobraźni widzę ściany” mojej „ sali obwieszone pracami i dwie szafy różnych szpargałów.
- Nie. Wszystko jest porozkładane w różnych miejscach-  odpowiada mi pani.
Ostatnie pięć schodków pokonałam galopem spowodowanym nagłym podniesieniem temperatury w głowie, chyba.
Na szczęście dla wszystkich a na nieszczęście dla mnie przychodzę wtedy, kiedy nie ma już nikogo w biurze. 
Zaczynam szukać podstawowych rzeczy niezbędnych do zajęć. Przyszłam jak zwykle pół godziny przed czasem, ale to okazało się być zdecydowanie za krótko, gdy człowiek błąka się szukając różnych kluczy do różnych niedostępnych pokoi w których mogą być złożone moje manatki.
Problemem stał się kłębek włóczki używanej wcześniej na pajęczyny. Nie znalazłam go.
Cofnę się o kilka godzin wcześniej.  
Odbieram telefon, z którego wynika, że właściciel prywatnej mławskiej Galerii prosi o zapełnienie ekspozycji na święta pracami dzieci. Nic lepszego nie mogłam usłyszeć!  Mam w umowie zrobienie dwóch wystaw w ciągu roku. Poprzednio robiłam w kawiarni MDK ale ona jest tylko czynna gdy przechodzi się przez nią do kina. Często ludzie nie zwracają wcale uwagi na prace. Robiłam co mogłam, aby wskazać tam dziecięce talenty, ale wystawa w prawdziwej Galerii, to zwielokrotniony prestiż, odwiedziny mediów, zaproszeni goście itp. Zanim dojechałam na zajęcia miałam ściśle ułożony plan pracy,  gdyż wystawę trzeba przygotować precyzyjnie i bez pudła. Trzeba dać dzieciom tematy stuprocentowe w efekcie wystawienniczym. Jedno jest pewne rysunki będą świąteczne. Wszystko musi być przygotowane do 4 grudnia. Wcześniej obiecałam pani dyrektor MDK, że ozdobimy nasz budynek od wewnątrz pracami dzieci. Zaczęłam więc już kleić i składać aniołki i mikołaje, teraz jeszcze trzeba coś dać na wystawę. Czasu jest już trochę za krótko. Tak naładowana pomysłem co i jak wkraczałam na zajęcia.
Gdy nie znalazłam włóczki na mój pomysłowy plan, musiałam wszystko przekręcić do góry nogami. Na to co w tym układzie dzieci zrobiły, to są i tak WIELKIE!. Nie zrobię zdjęć teraz, bo nie wszystkie są skończone prace i chyba najlepiej jak pokażę je już oprawione na wystawie.
Dzieciaczki  pracowały z wielkim oddaniem. Gdy już wszystko sprzątnęłam i wychodziłam, wpadł pan z rolkami fantastycznego papieru pod pachą i z pytaniem, czy nam się nie przyda. Powiedział, że jest tatą jednej z dziewczynek i  ze mała jest bardzo zadowolona z zajęć i on przyniósł to, co ma na zbyciu. Wiecie jak się ucieszyłam!?? To będzie podkład na wystawę letnią w parku. Nie będę musiała kleić plakatów przez  trzy dni z całym zespołem ludzi i nie będę musiała zamieniać całego domu w jedną wielką „klejarnię”. Tak więc były i dobre i złe strony ostatniego czwartku. 
W piątek wparowałam do MDK mając zamiar „powiedzieć” pani dyrektor moje zdanie na temat lekceważenia mnie i dzieci których interesy reprezentuję i które mi ufają. Pani dyrektor przyjęła z godnością mój atak. Dzięki tej mojej niespodziewanej wizycie dowiedziałam się dokładnie jakie plany są po remoncie rozpoczętym tak niespodziewanie. Na szczęście w porę ustaliłam którą salę obejmę w posiadanie i jestem z tego wyboru zadowolona, bo nikt nie będzie jej ze mną dzielił. Gdy rozkładam często prace przestrzenne, czy nie utrwalone rysunki, zawsze istnieje niebezpieczeństwo zniszczenia pracy całkiem niechcący przez innych uczestników kursów i zajęć. Mam ciaśniej ale tylko dla nas. Zrobię mniejsze grupy. Na tym mi właśnie zależało.  
No więc znowu mam przykład , że wszystko dzieje się po coś. Gdybym nie była tak wściekła i nie przyszła w porę na rozmowę nie miałabym tak naprawdę warunków do pracy z dziećmi, bo wylądowalibyśmy na Sali komputerowej, gdzie nie podjęła bym się przypilnowania maluchów na dystans do 10 komputerów. Wcale nie byłoby miejsca dla nas. A tak…….mogłam zadowolona pojechać do Warszawy. Wręczyłam portret wnukowi. Ucieszył się bardzo, wysłał natychmiast MMS-a sympatii, ona natychmiast umieściła go w tapecie telefonu. Dumny pokazywał swój portret wszystkim gościom. Syn i synowa nie mieli żadnej krytycznej uwagi. Pobyłam u nich w ciepłej atmosferze ale teraz już wróciłam do domu szykować się do poniedziałkowego meblowania sali rysunkowej.