TWÓRCZE SPOTKANIA LECZĄ DUSZĘ

Nie mogę się oprzeć, żeby nie pokazać efektów kolejnego, sobotniego spotkania. Przyszedł już czas na trudne tematy, czyli rysunki z natury. 
To jak wyzwanie na pojedynek. Zwracam uwagę, że wśród rysujących oprócz dwóch osób, wszyscy rysowali węglem i kredą na dużym formacie z natury po raz pierwszy w życiu tydzień temu. 
Przy tak wielkim skupieniu otwierają się w człowieku nowe pokłady duszy jak różne w każdym z autorów widać tutaj. Trzeba było widzieć zaskoczenie w ich oczach gdy zobaczyli tak dobre efekty swoich zmagań.
Należą się im duuuuże brawa! A ja mam się kim chwalić!! 

Naszym luksusem był Model, który dał się ubłagać aby posiedzieć bez ruchu jakiś czas. DZIĘKUJEMY!

Musiałam niestety dość ciasno wykadrować, bo w zaaferowaniu fotki zrobiłam dopiero po zdjęciu rysunków z podkładów i powieszeniu ich pod sufitem, gdzie niestety papier automatycznie się rolował.
 Zaraz po świętach wieszamy wystawę naszego dorobku. Myślę, że mamy czym się pochwalić.
Prace w kolorze przyciągają oczy!

ARTYSTA MUSI BYĆ NIEWYSPANY (po raz drugi)

Cytat podany przez Ataner:  "Artysta musi być niewyspany i głodny sukcesu"  - to nikt inny, tylko ja!..;o) Nie gniewajcie się za te długie przerwy. Uświadomiłam sobie dzisiaj, że wypada napisać  usprawiedliwienie dlaczego tak bardzo zaniedbuję swój i inne blogi. Przeżywam katusze, bo bardzo przywiązałam się do autorów czytanych przeze mnie blogów i takie przerwy są po prostu niezdrowe. Jednak nie daję teraz rady, bo prawdziwe efekty widoczne na kolejnych obrazach wymagają codziennie wielu godzin pracy. Gdy tylko mogę natychmiast siadam przed sztalugą.

To fragment postu z marca 2014 roku. Ze zdziwieniem stwierdziłam, że nic się nie zmieniło. Startuję znowu do własnej wystawy. Start to wielkie słowo ponieważ wciąż zakleszczona jestem w bloczkach startowych, pomimo odcisków od siedzenia przy sztaludze. Skończyłam prestiżowy portret, duży i specyficzny. Portrety pojawiają się szeregowo, ale to nie one będą bohaterami wystawy.

 Teraz aby uatrakcyjnić dzisiejsze kilka słów pokazuję kilka prac z soboty. Dorośli szkicowali na czas siebie nawzajem, po to, aby nauczyć się od czego rozpoczyna się rysowanie portretu, studium, czy martwą naturę.
 Dzieci do których wcale się nie wtrącałam zaszokowały mnie znakomitą kolorystyką, dojrzałą kompozycją i piękną tematyką. Widać jak małolaty zasmakowały w akrylach, których wcześniej nie miały możliwości używać. 
Już im nie żałuję bo efekty cudne.
Pozostałe osoby malowały inne tematy bo taki mam teraz system nauki. Atmosfera w pracowni jest fantastyczna. Mamy już naszą własną akwarelistkę, zapamiętałą w procesie tworzenia i mającą przepiękne efekty na kartkach.
Po świętach przygotowuję wystawę w MDK a potem przeniesiemy ją na ściany Jokera w miejskim parku. Bardzo się cieszę.

MIŁE LENISTWO d,c.rysowanie najlepszym lekarstwem

Wylądowałam na oddziale okulistycznym, gdzie mam pokonać zaćmę przeszkadzającą mi coraz bardziej w codziennym życiu. Pierwszego dnia pomijając ciągłe wkraplania i różnego rodzaju wycieczki na badania, to calutki pozostały czas spałam jak bym wcale nie spała ostatni miesiąc. Drugiego dnia jak usłyszałam, że to jeszcze nie dzisiaj to usiadłam i narysowałam moje łóżkowe sąsiadki.
Obie uśmiechnięte, bo personel miły, uprzejmy, kompetentny a na oddziale czysto i wygodnie. 

Wypełniając czas zabrałam się za malowanie, ale przystopuję bo jednak oczy odmawiają współpracy.
Wrzucam tylko tekst na bloga i kładę się leniuchować programowo.

RYSOWANIE

Dalszy ciąg o Rocznicy będzie za kilka dni...
Dzisiaj tylko portrety małżeństwa z którym się przyjaźnię.

ROCZNICA cz.1

Na wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej

Skromny, rodzinny grób, do którego został przeniesiony.

Dzisiaj rocznica. Gdy ostatnio TAM byłam, wchodziłam nawet do cel, gdzie trzymano więźniów. Nie szukam tak mocnych wrażeń, ale zrobiłam to dla Nich z szacunku i pokory.
Wtedy uświadomiłam sobie, że gdy On tam siedział ja w tym czasie uczyłam się samodzielnego siadania. Gdy stanęłam na nóżki, Jego właśnie wywlekli za nogi pod płot cmentarza i wyrzucili z innymi.
Ukazało się wiele książek o "Anodzie" i ja nie chcę z nimi  konkurować. Dzisiaj chcę opowiedzieć o uroczystości w której uczestniczyłam. Nie pisałam wtedy, gdy wszystko się odbyło, bo byłam pod wielkim, wielkim  wrażeniem a wiadomo, że moc moich przeżyć ma wyjątkowo wysoką skalę i tekst byłby zbyt egzaltowany a może nawet przerysowany..
Ale zacznę od początku.
 Najdziwniejsze dla mnie było chyba to miasto..dlaczego tam..w miejscu odległym od Warszawy o lata świetlne???.
Zamieszczam tylko fragmenty długiego i pięknego listu.

" .....- Kłania się Marcin z Głogowa.

Pani Joanno, zgodnie z naszą rozmową telefoniczną wysyłam Pani krótką fotorelację z odsłonięcia pierwszych czterech popiersi (w załączniku). Uroczystości odbyły się w listopadzie 2016 roku. Było bardzo pięknie. Godnie. Z pełnymi honorami.....

 .....W tym roku odsłonimy oraz poświęcimy  sześć popiersi Bohaterów osadzonych na postumentach –  Płk Łukasza Cieplińskiego ps. „PŁUG”, Mjr Hieronima Dekutowskiego ps.”ZAPORA”, kpt. Stanisława Sojczyńskiego ps.”WARSZYC”, por. Jana Rodowicza ps.”ANODA”, st. sierż. Mieczysława Dziemieszkiewicza    ps. „RÓJ” oraz sierż. Józefa Franczaka ps. „LALUŚ”.  Popiersia stoją wokół Pomnika Podziemia Niepodległościowego, tworząc razem piękną Aleję Pamięci. Warto zaznaczyć, że zarówno Pomnik Podziemia Niepodległościowego jaki i popiersia Bohaterów powstały z inicjatywy mieszkańców Głogowa którzy wsparli w/w Pomniki w ramach budżetu obywatelskiego.".......

.... Pani Joanno, uroczystości odsłonięcia popiersi to jeden z najważniejszych momentów w historii naszego miasta. Dzień w którym Głogów w sposób godny, z pełnymi honorami odda cześć bohaterom. ......

  ....Pani obecność, będzie dopełnieniem tej wzniosłej  i wyjątkowej uroczystości. Wspaniale jeżeli będziemy mogli wraz z Państwa rodziną „PRZYWITAĆ” w Głogowie "Anodę"  i innych Bohaterów......

 Poniżej przedstawiamy plan Uroczystości:

Głogów, 18.11.2017
Godzina 12:00, Parafia Św. Alberta Chmielowskiego  w Głogowie na ul. Staromiejskiej 17
Uroczysta Msza Święta koncelebrowana przez Księdza Biskupa Tadeusza Lityńskiego z Diecezji zielonogórsko-gorzowskiej,
Przed Mszą Świętą, oraz po Mszy Świętej okolicznościowe przemówienia
Godzina 13:00, Przejście pod Aleję Pamięci (skwer przy ul. Bolesława Krzywoustego) na której usytuowane będą popiersia.
Odegranie Hymnu Narodowego
Uroczyste odsłonięcie oraz poświęcenie Popiersi w obecności zaproszonych gości.
Apel Pamięci, złożenie kwiatów
Okolicznościowe przemowy.
Godzina 14:00, Restauracja Pasjonata w Głogowie, ul. Piastowska 5-7
Spotkanie z zaproszonymi gośćmi. Obiad. Panel dyskusyjny. "

Co tu dodawać?? zastanawiałam się, jak oddać chwile tak mocne, że wzruszenie zatykało krtań?
Weszłam do kościoła, tak skromnego i tak wzruszającego w swojej prostocie, że rozglądałam się nie mogąc uwierzyć, że tam, na końcu świata, ludzie są tak mądrzy, wierzą dla wiary i pozwolili na taką surowość wnętrza niewielkiego kościoła pod wezwaniem Św. Alberta Chmielowskiego, patrona ubogich.  Na Ołtarzu Głównym niewielkich rozmiarów obraz Brata Alberta i nic więcej. W oknach szkło groszkowane i z niego, ale koloru żółtego wmontowany krzyż, żadnych złoceń, rzeźb, malowideł, bogatych witraży i fresków.
 Chwilę po naszym wejściu, zobaczyłam poczty sztandarowe i postacie niosące zdjęcia bohaterów tego dnia. -Nasz Janek, piękna twarz...pomyślałam bezwiednie, ale nie zdążyłam ułożyć sobie myśli, gdy na wysokości moich oczu ukazała się biało- czerwona opaska tej treści: "BYĆ JAK ZOŚKOWIEC". Podniosłam wzrok i ujrzałam młodziaka w mundurze harcerskim, który stanął z innymi w szeregu.
Pierwsze ławki zajęli ważni goście, podnoszący rangę uroczystości w naturalny sposób.
Jedenastu księży z głogowskich plebanii koncelebrowało mszę prowadzoną przez biskupa. I wszystko odbyło się w sposób godny, prosty bez zbędnych słów, lansów i polityki. 
A na końcu moja siostra i ja powiedziałyśmy swoich kilka słów. Nie wiem czy ktokolwiek wiedział co powiedziałam bo przez ściśnięte gardło nie da się przemawiać, więc odtworzę ten tekst:

 " Nazywam się Joanna Rodowicz i jestem najmłodszą z trzech córek Krystyny i Stanisława Rodowiczów . Mój dziad i ojciec „Anody” byli rodzonymi braćmi.

Na wstępie chciałabym przekazać Organizatorom od średniej siostry, znakomitej montażystki filmowej, która nie mogła tu przyjechać, dwa filmy o „Anodzie”, które montowała.

W filmie „Wycieczka” ona sama opowiada o Janku. W drugim filmie „Dlaczego” widzimy ostatnie zdjęcia i wypowiedzi matki „Anody”, która nie doczekała premery filmu.

Od siebie przekazuję w podziękowaniu za inicjatywę powstania tej niezwykłej Aleji, książkę pana Marcina Ludwickiego „Niezatapialni” o moim ojcu, kolejnym bohaterze i jego braciach.

Wszyscy, którzy znali stryja Janka, „Anodę” opowiadali o jego wyróżniającym się charakterze i cechach które spowodowały że stał się bohaterem książek, patronem nagrody przyznawanej od kilku lat , patronem ulic a teraz odsłaniamy jego popiersie.

Niestety nie dane mi było go poznać. Miałam zaledwie 11 miesięcy gdy go zamordowano, ale za sprawą rozmów rodzinnych i przyjaźni z jego matką, babcią Zofią był mi zawsze bardzo bliski. Jan i jego brat Zygmunt nie zdążyli się ożenić i mieć potomstwo, zginęli zbyt wcześnie.

Staram się godnie reprezentować wszystkich moich przodków, którzy oddali życie, lub cierpieli oddając Ojczyźnie życie swoich najbliższych.

Jestem artystą plastykiem uczę malarstwa, maluję i rzeźbię. Dwa lata temu wyrzeźbiłam popiersie „Anody”, które stanie na dziedzińcu Ministerstwa Sprawiedliwości w Al.Ujazdowskich w Warszawie w miejscu jego śmierci. Tym bardziej wzruszająca dla mnie była wiadomość o kolejnych honorach dla „Anody” , tutaj, w Głogowie.

Z dumą noszę rodowe nazwisko, bo za sprawą rodziców i wielu innych przodków stało się ono symbolem najwyższych wartości i wpływa na każdą decyzję w moim życiu.

Od rodziców nie dostałam w spadku majątków, bo je zabrano ale własnym przykładem nauczyli mnie co jest najważniejsze: Bóg, Honor i Ojczyzna. Teraz w trudnych latach pokoju, tak niemodne przesłanie przekazuję dzieciom i wnukom."

Potem były wzruszenia przy odsłanianiu popiersi. Rodziny przecinały i otrzymywały szarfy na pamiątkę. Przyrzekłam że tą samą szarfą otulę "mój" pomnik.

cdn..

PORTRETOWANIE

Nie ukrywam, że portrety od dawna są moją pasją, gdy nie mam zamówień robię portrety dwudziestominutowe, które nazywam "ulicznymi". Jednak teraz podejmuję się coraz to trudniejszych wyzwań. Nie jest łatwo robić portret gdy mam zdjęcie osoby w słonecznych okularach. Dwa razy już miałam taką sytuację. Normalny człowiek by nie zabrał się do roboty, ale ja kombinuję i nikt się nie zorientował, że były okulary, bo oczy patrzą.
Tak było u pani od pary stojącej w słońcu czyli prawdziwe "selfi" . Widać?

 

Obraz to olej niewielkich rozmiarów. 

Tą twarz robiłam z wielką przyjemnością. Lubię ten rodzaj zamyślenia, mówiącej o niezmierzonej mądrości życiowej. Ten obrazek to też olej.

Obydwa olejne portrety zostały przepięknie oprawione a nietypowe ramy dodały podwójnej wartości i blasku  obrazom.
Wczoraj oddałam ołówkowy portrecik.Miło było słuchać słowa zadowolenia.

                                        Jednym słowem polecam się!

CZY ZNASZ WARSZAWĘ?

..zadałam sobie takie pytanie, gdy zamknęłam niezwykłą książeczkę otrzymaną dzień przed Wigilią...
Autorka w subtelny, charakterystyczny dla siebie sposób poprowadziła czytelnika w zakątki Warszawy. Przyznam, że nawet te miejsca, które wydawało mi się, że dobrze znam, w trakcie czytania odkrywałam na nowo i dowiadywałam się rzeczy o których nie miałam pojęcia.
Jadwiga Śmigiera wydała już trzeci tomik swoich przemyśleń przeplatanych relacjami z podróży i scenkami z życia wnuków. Ten ostatni tomik jest  najbardziej obszerny w temacie ukochanej przez autorkę Warszawy.
"Moje warszawskie zwariowanie" to książka bliska memu sercu podwójnie.
Jadwiga Śmigiera pisząca blog i podpisująca się -Stokrotka- już dawno wzbudziła we mnie ciekawość, szacunek i przyjaźń, ale tym razem wyróżniła mnie pozwalając na przeczytanie jej słów przed wydaniem książki i zrecenzowanie jej. Nie muszę dodawać, że niezwykle sobie cenię to wyróżnienie.
Zacytuję jedno moje zdanie z tej recenzji, która znajduje się na tyle książki pod słowami pani Krystyny Habrat.
"Profesjonalizm Jadwigi Śmigiery połączony z kulturą słowa i czułym spojrzeniem na ukochaną Warszawę spowodował, że kolejny, wydany przez nią zbiór opowiadań powinien być ważną pozycją w każdej bibliotece, nie tylko warszawiaka, ale każdego Polaka."
Jeśli chce się kupić książkę proszę zajrzeć na blog Stokrotki i poprosić. Nie ma innej możliwości zakupu.   http://stokrotkastories.blog.pl

KOLEJNA KSIĄŻKA

Dnia 14 grudnia w Muzeum Powstania Warszawskiego odbędzie się spotkanie w sali Pod Liberatorem promujące własnie wydaną kolejną książkę o Janku Rodowiczu- Anodzie, autorstwa pana Macieja Roszkowskiego. Początek o godzinie 18.00. Pozwalam sobie zaprosić zainteresowanych.
(Proszę brać pod uwagę korki warszawskie o tej godzinie).

PO PLENERZE

Jak zawsze o tej porze seria wernisaży poplenerowych. Ten jest ostatnim w którym brałam udział i jest naszym, mławskim. 
W poprzednim poście pokazałam plakat zapraszający na spotkanie. 
 Ja pokazałam dwa obrazy: 

"SARA" olej 40x30cm

"WYŚCIG Z CZASEM" olej 60x50cm

Wydaliśmy katalog w którym są wszystkie nasze prace wystawowe.Tegoroczne obrazki zdecydowanie są na wyższym poziomie niż w poprzednich latach, przynajmniej ja tak sądzę.
Na otwarciu opowiadałam o ciekawym, twórczym życiu Sary Lipskiej, której "śladami"  chodząc malowaliśmy nasze obrazy. 
Niestety śladów było mało, bo właściwie tylko tyle, że Sara Lipska urodziła się w Mławie, a wszystko co najciekawsze stworzyła w Paryżu.

ZAPRASZAM

Sara Lipska obraz autorstwa Z.Kruszyńskiego

 Tym razem zapraszam na wernisaż mławskiej, poplenerowej wystawy pt."Śladami Sary Lipskiej" który odbędzie się 21 listopada o godzinie 18 w "Jokerze"- pizzerii, w parku (wejście od ul. Reymonta). Wstęp wolny. To nie tylko pokazywanie swoich prac, ale spotkanie z ludźmi, wymiana myśli i spostrzeżeń. To świetny pretekst do spędzenia ze sobą kilku chwil w tym pędzącym życiu. Obrazy z wystawy pokażę PO, gdyż wernisaż ma zawsze pierwszeństwo.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Kinga Z natury

Jeszcze przeplatam twórczością moich podopiecznych: to spotkanie po latach z Kingą w młodzieżowej grupie i start z farbami!!! Już wiem, że coś z tych spotkań wyniknie.

Akwarela, (dorośli), delikatna jak wrażliwość autorki. Pierwsze podejście do akwareli. (z natury)

 A to już moje prace portretowe: trzy ołówkiem i jedna suchymi pastelami.

Wszystko ma dobre i złe strony, ja zdecydowanie dostrzegam te dobre, lepiej mi się żyje z takim nastawieniem. Złapała mnie jakaś infekcja i nie poszłam do pracy. Leżę w cieplutkim łóżeczku z laptopem przy sobie i mogę opublikować trzy posty w ciągu trzech dni! Co za luksus.......

JESIENIĄ....

Po Zaduszkach zawsze jestem poruszona wizytą na grobach bliskich. W tym roku udało się ominąć największe tłumy  i nawet zrobiłam kilka zdjęć po drodze.

Ten okres obfituje w intensywną pracę. Wszyscy chcą w jakiś sposób zakończyć rok i wejść w następny ze swoim chlubnym dorobkiem.











W naszej pracowni malarskiej Miejskiego Domu Kultury co sobotę niezwykła, twórcza atmosfera a wyniki wprawiają mnie w zachwyt. Proszę przychodżcie zapisać się na zajęcia, niezależnie od wieku. Mam wolne miejsca. Czekam. Zajęcia są w soboty, w godz 9-11 dorośli, w godz 11-12,30 młodzież, w godz 12,30-14  5-9 lat,  w świetlicy osiedlowej w budynku przy ul. Płockiej 20/22
Sukcesywnie inne pokażę w następnych postach a teraz kilka prac z ostatnich zajęć grupy dorosłych, gdzie najmłodszą jest  osiemnastolatka myśląca o architekturze..

 Zestawiając obrazki z tematem poruszonym na wstępie, to myślę, że zostawimy po sobie coś ciekawego, nie tylko wzruszającą ławkę na której zamyślił się mech!

OŚMIOLATEK

Podjechałam do szkoły, bo tego dnia wypadło na mnie dostarczenie Stacha na zajęcia z szermierki. Staś był bardzo przejęty i dość szybko dowiedziałam się co zrobiło na nim tak wielkie wrażenie: Gloria. 
Gloria powiedziała, że już dawno bardzo go lubi, więc Staś narysował piękne kwiatki i napisał: DLA GLORII. 
I się zaczęło...Po chwili ustalili, że Gloria jest dziewczyną Stacha i dlatego teraz rozmawiamy o całej sytuacji.
- Babciu, mam dziewczynę z którą łączy mnie wiele wspólnego: Gloria lubi rysować i ja lubię rysować. Glorii mama maluje i moja babcia maluje. Gloria mieszka niedaleko szkoły i ja mieszkam niedaleko szkoły. Gloria staje w mojej obronie i ja staję w obronie Glorii a nawet Oliwki, bo Gloria traktuje młodszą Oliwkę, jej sąsiadkę z podwórka jak siostrę i opiekuje się nią w szkole.
Tyle nas łączy że to mnie najbardziej zaskakuje jak my do siebie pasujemy!
- No tak, wtrąciłam nieśmiało, chcąc wypytać się o szczegóły urody i intelektu dziewczyny Stacha, ale on ciągnął dalej.
- Myślę, że ta kuchnia w domu spodoba się Glorii, bo ona będzie miała gdzie gotować. Kuba (brat starszy od Staszka o 15 lat ) zamieszka w starym mieszkaniu bo tak jest ustalone. A w tym nowym to nawet Oliwka się zmieści, bo Gloria bardzo jest przywiązana do niej jak siostra. I nawet nasze dzieci będą miały gdzie się bawić.
Dotarliśmy na miejsce. Szkoda,  wizja przyszłości rozpościerała skrzydła ...... nawet dom który jest w sferze projektu ożywał rodziną. Ach jak chciałabym  dożyć i sprawdzić jak to będzie. Staszek rozplanowywał wszystko dokładnie i skrupulatnie. Na razie poczekam i będę uważnie słuchać relacji przypominając sobie pierwsze pudełko ciasteczek od zakochanego sąsiada, chłopczyka  młodszego ode mnie. 
Temat zresztą nie jest nowy:
https://joterkowo.blogspot.com/2014/11/sprawa-zony.html?spref=fb

WŚRÓD INNYCH

 Niestety zaraz po rozpoczęciu pleneru dowiedzieliśmy się o nagłej śmierci jednego z uczestników- Andrzeja Kwiatkowskiego z Kraszewa, bardzo zdolnego i dopiero startującego w malarstwie. Jego start w poprzednim roku był brawurowy i kariera w tej dziedzinie zapowiadała się bardzo ciekawie..... Tuż przed wernisażem dotknęła nas kolejna wiadomość o śmierci. Wiadomość chociaż nie była zaskoczeniem, zasmuciła wszystkich bo osoba była WYJĄTKOWA. Stanisław Osiecki, doskonały malarz, wspaniały kolorysta, kochający akwarelową technikę, którą posługiwał się po mistrzowsku.
Dusza towarzystwa, mądry, kulturalny człowiek. Na plenerach bawił i urozmaicał wieczory a swoim pięknym tenorem wygładzał nastroje. Przemiły i uczynny kolega. Bardzo Go nam brakuje.


 W tym roku było aż 21 uczestników i ta ilość malujących twórców pozwoliła cieszyć oczy oglądających wieloma ciekawymi pracami.
Obraz obok, olej (60x50cm) namalowany przeze mnie nosi tytuł "Legenda o Ciechanie".
Tytuł legendarny i jego klimat musiał być jak z bajki.
Obrazy olejne te i dwa inne, które pokażę po kolejnym wernisażu przerywałam rysowaniem kilku portretów ołówkowych dla przyjaciół zmieniających miejsce zamieszkania, oraz jednego malowanego kredkami szkolnymi.

Na drugim olejnym obrazku (50x70cm) pokazałam ciechanowską fabrykę narzędzi FANAR,  budynek typowy dla minionej epoki jest szary, nijaki, pełen przybudówek i bałaganu architektonicznego. Musiałam trochę zmienić kolory aby wprowadzić tajemniczość do fabryki. Spotkała mnie nagroda słowna, bo pracownik tejże z entuzjazmem w głosie powiedział: -" Chcę go mieć u nas w fabryce!" Może dyrektor podzieli zdanie gościa wernisażu???

Na zdjęciu jest trochę szarości z odbitego światła na mokrym jeszcze obrazie, bo kończyłam go w ostatniej chwili.
*********
 Odwiedziłam niezwykle ciekawą wystawę pani Anastazji Markowicz, Ukrainki mieszkającej od lat w Polsce. Wszystko było na najwyższym poziomie w przenośni i w rzeczywistości, bo wystawa mieści się na 14 i 15 piętrze niezwykłego, nowoczesnego wieżowca w Piasecznie pod Warszawą.
 Surrealistka używająca symboli i metafor w każdym swoim obrazie.
Warto zobaczyć i warto pozwolić wciągnąć się w głębie treści malowanych przez drobniutką autorkę.
*********
Sobotnie spotkania z malującymi mławianami, tymi małymi i całkiem dużymi sprawiają mi mnóstwo radości. Mam jeszcze wolne miejsca i chociaż wolę mniejsze grupy, to dla interesu MDK chciałabym zaprosić tych, którzy lubią malować. Szczególną grupą jest ta najstarsza. Malują z takim oddaniem, że efekty zaskakują nie tylko mnie ale i ich samych. Świetne osobowości! Wciągniemy ich do naszego Związku Twórców, powiększając krąg malarzy, sprawiających że świat wygląda ciekawiej i bardziej kolorowo!

SPEŁNIONA OBIETNICA

Kiedyś obiecałam dzieciakom, że ich prace też będą wisiały na prawdziwej wystawie i spełniło się! 
Dopisali nasi dziennikarze i we wszystkich mediach ukazały się relacje z wystawy. Jestem szczęśliwa razem z podopiecznymi, którzy swoje serca wyraźnie mieszali z farbami.
https://naszamlawa.pl/wiadomosci/mlodzi-i-utalentowani-koniecznie-obejrzyj-ich-prace/
http://codziennikmlawski.pl/2017/08/28/wernisaz-wyjatkowego-pleneru/




Ja sama usiłuję nadążyć z wykończeniem prac plenerowych.
To obrazek z pleneru Żuromińskiego.

Na sztalugach jest jeden gotowy
 i zarysy 2 prac z Ciechanowa.
Mławskie, najbardziej nowatorskie koncepcje, też na ukończeniu..
Mam zdecydowanie "Okres błękitny" bo większość na takim jest tle.

Będą też nowe portrety.

 A za chwilę, szóstego października, początek zajęć w MDK.