KIEDYŚ W KROŚNIEWICZANACH cz.4

IV .Anna nie mogła uwierzyć, że jej tak wielkie poświęcenie i opieka, poszły na marne. We wszystkich romansach przeczytanych przez nią do tej pory, zawsze takie sytuacje kończyły się szczęśliwie.
Jechała łkając cicho, bo więź z rannym była dużo mocniejsza od zwykłej zależności siostry miłosierdzia i chorego. Czasami gdy zasypiała ze zmęczenia, czuwając stale przy powstańcu, śniło jej się jak to on ją przytula i wędrują jasną, zieloną polaną a z boku promienie słońca jak wielki grzebień oświetlają im drogę. Teraz jednak jechała na starej szkapie mając pod sobą niewygodne siodło.  Z rozpaczy nie czuła już żadnego fizycznego bólu. Nie wie ile dni siedziała w tej chacie, ile nocy nie przespała. Wszystko to teraz nie miało żadnego znaczenia bo nie uratowała bohatera jej snów.
Aleks, wypatrywał drogi, butelka, którą zabrał z chaty, dawno się skończyła, wiedział, że z tego powodu zaraz  zacznie  robić się nerwowy i lada moment wybuchnie. Widok zapłakanej Anny doprowadzał go do jeszcze większej furii, gdyż zbyt dobrze znał powód jej rozpaczy. Nagle, zza zakrętu wyskoczył jeździec i mało brakowało aby się zderzyli. W ułamku sekundy obie strony zrobiły rozpoznanie i nieznajomy pierwszy zapytał kim są. Aleks w kilku słowach powiedział, że szukają schronienia, bo ich dwór nie istnieje i jadą przed siebie. Mężczyzna pokazał im jak trafić do obozu powstańców ukrytego w leśnym gąszczu.
Anna spłakana, zmęczona i obolała nie chciała nic jeść. Aleks wyszukał kąt w szałasie, wymienił swoją szpicrutę za wiązkę siana i brak towarzystwa w nocy. Siano było na wagę złota i odosobnienie w zdziczałym oddziale zupełnym luksusem.
 Po raz pierwszy od nagłego wyjazdu z dworu, Anna mogła zasnąć nie wsłuchując się w oddech chorego. Było jej wszystko jedno, najchętniej zasnęłaby na zawsze, tutaj sama wśród obcych i z tą myślą zapadła się w sen. Obudził ją dziwny ciężar i dotyk na udzie. Krzyknęła przerażona, ale dłoń Aleksa zamknęła jej bezbronne wargi. Zanim zdała sobie sprawę co się dzieje przeszył ją silny ból, przy uchu słyszała jego chrapliwy oddech i czuła woń samogonu. Zemdlała. Gdy doszła do siebie wszystko ją bolało, leżała zmarznięta, mokra, sponiewierana. Podniosła się z trudem, przypomniała sobie wszystko. Nagłe torsje opanowały jej wycieńczone ciało, jakby chcąc wyrzucić z wnętrza wszystek brud który nagromadził się podczas tej strasznej wędrówki. Gdy nie miała już nic w żołądku, poprawiła ubranie i, cichaczem wymknęła się z obozu. Nie bała się, tylko wciąż czuła w sobie resztki Aleksa pomieszane z  własną krwią. Znowu chwyciły ją torsje. Niewielkie porcje żywności które ostatnio rzadko zjadała dawno były strawione. To co pozostawiła obok legowiska Aleksa było wszystkim co w niej pozostało i co chciała mu powiedzieć.
Nie miała gdzie wracać. Zabłądziła, jechała już cały dzień, ale gdy usłyszała lub zobaczyła z daleka ludzi natychmiast chowała się za drzewami unikając jakichkolwiek spotkań.
Jej życie się zmieniło, cały świat się zmienił.