GAZETA MŁAWSKA

We wtorek w 26 numerze Gazety Mławskiej jest wywiad z moją osobą. Niestety nie mogę się dostać do treści w wersji elektronicznej, bo sms z opłatą wracaj do mnie z komunikatem, że coś jest nie tak. Mam tylko w tej chwili gazety papierowe i stwierdzam, że artykuł jest bardzo dla mnie miły i ładnie przedstawiony. Są dwa zdjęcia. Na jednym moja uczennica na tle swoich prac, na drugim ja portretująca. Artykuł jest na całą stronę nr 12.http://www.gazeta-mlawska.pl/
Nie dało się ściągnąć linku, więc poprosiłam z redakcji o stronę. Mam ją w PDF i wklejam. Obrazki się nie wkleiły, tylko tekst.***********************************************************

Mława. Joanna Rodowicz o sztuce i pracy z dziećmi

Żyć w kolorze,

to żyć pełnią życia

Joanna Rodowicz, absolwentka architektury wnętrz na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie w Miejskim Domu

Kultury w Mławie pracuje od października 2011 roku. Wcześniej, na własna rękę, w różnych miejscach. Kiedy

doznała kontuzji musiała porzucić ulubioną rzeźbę w srebrze, zająć się czymś innym i osiąść gdzieś na stałe.

Najpierw było to Muzeum Narodowe, współpraco­wała też z Urzędem Pra­cy w Warszawie, gdzie prowadziła kursy dla bezrobotnych. Uczyła, co robić, żeby dobrze wy­glądać, jak się ubierać stosownie do sytuacji. W końcu osiadła w Kosi­nach Bartosowych pod Mławą.

Jakoś trzeba było żyć

Jednocześnie dalej tworzyła – ry­sowała i malowała portrety. – Za­częłam od twarzy fikcyjnych Ży­dów – wspomina. – Zawsze mnie fascynowała ta nacja. Miałam jakiś wzorzec, a potem go modyfikowa­łam, wlewałam weń różne uczucia. Nowe zainteresowanie stało się też opłacalne.

Portrety sprzedawała w Instytucie Żydowskim. – Dobrze szły, w niezłej cenie i dzięki temu było za co żyć – zauważa artystka.

Do MDK trafiła dzięki swojej kolej­nej pasji – prowadziła i dalej prowa­dzi swój blog. Kiedyś zajrzała nań była dyrektor placówki, Małgorzata Retkowska. Szukała ludzi do gru­py rekonstrukcyjnej. Zobaczyła ją tam w kapeluszu. Właśnie z pro­wadzenia grupy plastycznej dzieci zrezygnowała Janina Jaśkiewicz. – Oprócz oferty współpracy z grupą rekonstruktorów otrzymałam ofertę pracy z dziećmi – informuje malar­ka. – Byłam szczęśliwa i jednocze­śnie przerażona. Nigdy wcześniej tego nie robiłam.

– Pracuje się cudownie – mówi Ro­dowicz. – Zawsze, kiedy idę na zaję­cia zastanawiam się, czy podołam. Ze starszymi jest łatwiej, młodsze potrzebują więcej czasu i cierpliwo­ści, ciągle o coś pytają. Wcześniej była grupa mieszana, było ich nie­co więcej, ale według mnie to się nie sprawdziło. Stawiam na ja­koś, nie na ilość. To nie świetlica, gdzie „przechowuje się” dzieci, zajmuje się ich czas, kiedy mamy robią zakupy.

Tematy wymyśla sama, czasem zda­je się na pomysły podopiecznych. Malują, rysują, robią rzeczy faktu­ralne. Pozwala na szukanie swojej indywidualnej drogi w dojściu do celu, chociaż dyskretnie podpowia­da i koryguje. – Nie wszyscy lubią to samo, więc nie zmuszam – zaznacza pedagog. – Mają w sobie tak wiele inwencji twórczej i energii.

W działania wtajemniczeni są ro­dzice, bo emocje dzieci muszą mieć w nich oparcie. To rodzice są pierw­szymi odbiorcami ich twórczość i wspólnie z nimi rozwijają estety­kę widzenia plastycznego. Dzięki temu dzieci mają z kim dyskutować na tematy, które stają się dla nich ważne. - Każda prawdziwa twór­czość jest pokazywaniem swojego wnętrza, w tym wypadku językiem plastyki. Są chwile zwątpienia i chwile euforii, wtedy musi być ktoś, kto wytrzyma te emocje. Dobrze, że nikt z zewnątrz nie widzi bólu dziecka, gdy mu coś, co sobie wy­myślił, nie wychodzi. To nie są żarty. Szanuję pracę każdego z nich i one o tym wiedzą, mają do mnie zaufa­nie i dzięki temu tworzą takie cuda – mówi.

Właśnie dwie dziewczynki biorą udział w konkursie na młodzieżową Kartę Bankomatową. - Zachęcam do obejrzenia podanej strony, naj­później do 30 czerwca http://www.h2o.fundacjabos.pl/ - aktualności, konkurs. Konkurs ma nazwę” H2O DESIGN”. Jest organizowany przez Fundację Banku Ochrony Środowi­ska. Tam trzeba się zarejestrować i głosować na wybrane cztery prace. Warto zobaczyć co wymyślili mło­dzi projektanci! – poleca. - Mamy mławskich zwycięzców w znanym konkursie muzycznym, może i w plastycznym spodobają się projek­ty Pauliny Cendrowskiej i Pauliny Kępczyk z Mławy?

Życie w pełni

Joanna Rodowicz nie znosi żyć w bezruchu. Kiedy nie czuje w sobie weny twórczej, szuka sobie innych zajęć, wyżywa się chociażby na przydomowym warzywniku. Lubi przyjeżdżać tu – do dzieci, bo widzi ich zapał do pracy i rozwój. – Roz­kwitają, jak kwiaty – mówi z unie­sieniem.

W twórczości ważny jest talent, pracowitość i oryginalność poka­zu. – W biżuterii każdy mój wyrób był inny – wraca pamięcią. –Trzeba umieć odgadnąć wnętrze osoby i dopasować do niej wyrób tak, aby noszący biżuterię czuł się w niej do­brze. Podobnie jest z ubraniami. Nie może być dysonansu, bo można za­fundować sobie złe samopoczucie, a nawet narazić się na śmieszność.

Przeprowadzka na wieś spowodo­wała potrzebę pisania, otworzenia się na świat w innej formie. Zmiana środowiska stała się swoista terapią po wcześniejszym zabieganiu. Naj­bardziej dzisiaj lubi tworzyć portre­ty, rysować węglem lub malować ciemnymi pastelami ludzkie twarze. – W każdej z nich jest tyle zagadek, inności – podkreśla Rodowicz.

Praca i jeszcze raz praca

Po chwili namysłu. – Uświadamia mi to, że zaledwie rok temu poja­wiłam się właśnie w Dniu Dziecka, będąc całkiem nieznaną w Mławie portrecistką, siedziałam w parku i malowałam portrety dzieci. Za­częłam o jedenastej, a wstałam od sztalugi o osiemnastej, odsyłając stojących wciąż w kolejce chętnych. Z bólu ręki i z pragnienia, którego nie miałam czasu zaspokoić, mu­siałam przerwać portretowanie. Dzisiaj mam tu przyjaciół, znam więcej mieszkańców i sama dałam się poznać poprzez wiele działań. Narysowałam ołówkiem i węglem przez ten czas ponad setkę portre­tów. Na aukcji Wielkiej Orkiestry licytowano moje portretowanie. Ogarnęło wszystkich zdumienie, gdy taki mały kajtek uparł się i na­ciągnął rodziców na 150 złotych, abym go sportretowała.

– Spotykają mnie tu cudowne nie­spodzianki, ale i czasami zawody – kontynuuje artystka. – Na Balu Otwartych Serc dałam na aukcję ro­biony przeze mnie portret w ołów­ku, mojej kuzynki Maryli Rodowicz z jej autografem. Gdy podpisywała mi rysunek, zrobiła sobie z nim zdjęcie mówiąc, że bardzo jej się podoba i cieszy się, że bierze udział w tak szczytnej akcji. Szkoda, że organizatorzy nie docenili tego, że nazwisko sławy z portretu jest to samo co portrecistki z ich miasta. To przecież nie zdarza się często. Był to bardzo dobry portret, ale przeszedł niezauważony.

Moja nagroda

– Wie pan, co jest największą nagro­dą? – pyta z ożywieniem po chwili zastanowienia. – Moment, gdy sze­ścioletnie dzieci pilnują dnia i godzi­ny spotkania ze mną i nie zgadzają się, aby nie przyjść na zajęcia. Gdy podczas zajęć widzi pan przejęcie, skupienie i na pana oczach spod ich palców wyłania się takie piękne ko­lorowe dzieło. Przecież to widać, ile z tych rzeczy było tworzonych ser­cem. To jest inna jakość, tylko nie zdawałam sobie sprawy, że takich rysunków jest aż tyle!

Dzisiaj, po roku pobytu w tym śro­dowisku ma swoich uczniów i czuje się emocjonalnie związana z Mławą. W sierpniu brała udział w rekon­strukcji Nalotu Bombowego i w ciągu roku w większości działań GRHLC Mława. Z wykładów dr Leszka Zy­gnera dowiedziała się wiele o naszej historii, dziejach miasta, w którym od niedawna przyszło jej żyć.

– Z wszystkiego trzeba umieć czer­pać to, co najwartościowsze. Robię to i uczę tego innych. Cieszę się, że wyszło tak pięknie i kolorowo. Żyć w kolorze to żyć pełnią życia, ja tak właśnie żyję – oznajmiła na zakoń­czenie.

w.p.

>> Prace jednej z podopiecznych

>> Joanna Rodowicz przy pracy