ZOBACZYĆ SZCZĘŚCIE

Bardzo chciałam zorganizować osiemnastego, w poniedziałek ostatnie w tym roku szkolnym uroczyste spotkanie z wręczeniem dyplomów. Moje zajęcia prowadzę tak, aby nie wyróżniać dzieci i aby nie była to rywalizacja o nagrodę. Wskazuję i chwalę prace, ale u każdego znajduję coś ciekawego. Chcę , aby zajęcia bawiły, ucząc.
Zresztą MDK jest bez kasy, nie ma więc nagród. Od stycznia radzę sobie bez dodatkowych zakupów. Mój system, że z wszystkiego coś można zrobić właśnie zdaje egzamin. Z tego też powodu, muszę  wygrać pomysłem.
 Sowa. Sowa z dziobem w kształcie pętli, w który wsunie się zwinięty w tutkę dyplom będzie jakimś rozwiązaniem. Muszę mieć 30 sztuk. Najlepiej jak zrobią je same dzieci. Tylko nie mogą wiedzieć po co te ptaszydła są robione.
 Rozpoczęliśmy więc produkcję sówek ze spodnich kartoników pozostałych po blokach rysunkowych.
 Gdy nadeszły ostatnie zajęcia, policzyłam sowy, jeszcze kilku brakowało, musiałam  poprosić średnią, poniedziałkową grupę o ich o dorobienie. Na ścianie wisiały już 22 różne ptaki. Gdyby ktoś myślał, że już nic nie da się wymyślić, to grubo się myli. Powstała kolejna partia siedmiu kolorowych sów,  które dołączyłam  do zawieszonych wcześniej. Jest  już potrzebny cały komplet. O przeznaczeniu ptaszydeł wiedziała tylko najstarsza grupa.
Na koniec we wszystkich grupach zaproponowałam zrobienie czegoś, co dzieci lubią, tak, aby sprawiło im to radość. Jedni lepili z plasteliny, inni rysowali, inni próbowali pracy nowymi technikami. Efekty ich działań ciekawe, zaskakujące i bardzo kolorowe. 
Ostatnie zajęcia z najstarszą grupą:
- A czy ja mogę zrobić sowę, bo nie robiłem? Zapytał jeden z chłopców.
- Świetnie, zrób sowę. Proszę, narysuję ci korpus, podałam mu kartonik z zarysem sowy.
Chłopiec zabrał się do roboty. Zamalował na różowo korpus i absolutnie nie mógł się zdecydować co dalej. Chodził, oglądał wiszące ptaki a sowa cały czas była bez skrzydeł, które najbardziej dodawały jej charakteru. Czas uciekał.
Muszę tutaj coś o tym chłopcu powiedzieć. Nie zapowiadał się na początku jako orzeł plastyki. Rysował nieśmiało i po kątach kartki. Widziałam w tym jego zamknięcie i wielkie onieśmielenie. Obserwowałam i pracowałam powoli, aby nauczyć go odwagi w tym co robi.
Przełom nastąpił, gdy zrobiłam bardzo nietypowe ćwiczenia oparte na tutorialach (specjalistyczne wzorce do nauki) i nasz 10 latek narysował samochód. Kiedy jego groźny tata po niego przyszedł i zobaczył rysunek, szczęka mu opadła i tak był zachwycony, że synowi od razu skrzydełka podrosły o kilka centymetrów.
Wracamy do problemu skrzydeł sowy, które w końcu chłopiec wymyślił.
- Proszę pani, a czy mogę zrobić jej miecz? Pada pytanie.
- Tak, to ma być niezwykła sowa, bajkowa, oczywiście może trzymać miecz.
Chłopiec zajął się mieczem, wyrysował, wyciął. Powiedziałam, aby go lekko przyciemnił ołówkiem.
- Proszę pani, a mogę jej dodać tarczę??? Znowu słyszę pytanie.
- Jasne, zrób. Żadna z naszych sów nie ma tarczy!
Czas się kończy, wchodzą rodzice, ustalam spotkanie na zakończenie roku, Rodzice informują mnie, gdzie kto powiesił rozdane im przeze mnie, powystawowe plakaty z pracami dzieci.
- Wisi w pokoju u córki,
- A u nas w salonie!
- U nas nie ma miejsca, wisi u dziadków! -  słucham zadowolona. Sukces. Prace dzieci wiszą!
   Wymieniamy wzruszające słowa, dzieci przekonują mnie, że powinnam pracować z nimi w czasie wakacji, a chłopiec pracuje cały czas  nad niezwykłą, kolorową tarczą.
- Synku, kończ, pani musi iść do domu. Mówi jego mama
- Nie musi, nie musi. Spokojnie odpowiada chłopak.
W głębi duszy muszę przyznać mu rację, bo jeszcze mi się nie zdarzyło wyjść o wyznaczonej porze. Pół - do godziny po czasie, pozwalają mi na opuszczenie sali,  dzieci kończące swoje dzieła.
Mama, posprzątała za chłopca, usiadła obok niego. Ja ogarnęłam salę i czekam. Zostaliśmy we troje. Chłopiec w zapamiętaniu kończy klejenie. Skończył. Sowa wyszła świetnie, bo i zabawna i pomysłowa i kolorowa. 
 - Prawda, jaka to frajda wymyślić coś, czego nikt jeszcze nie zrobił? Wiesz, wśród wszystkich 30 sów przyznaję ci pierwsze miejsce za pomysł. Gratuluję!
- Co? Wśród wszystkich? Ja? Pierwsze? - Nie mógł uwierzyć. Jego oczy nagle zaiskrzyły szczęściem!
Ilość jego szczęścia w tym momencie  starczyłaby dla kilku osób. Odchodził śmiejąc się, rozpierała go duma, bo słyszała to mama i z pewnością powtórzy ojcu.
 Ja zapamiętam  te szczęśliwe oczy,  po to, aby były mi motorem w chwilach zmęczenia, czy zniechęcenia. Może po to tu pracowałam?

ps,zdjęcia sów dodam dopiero po uroczystości.